Epigenetica
Epigenetica wat kun je doen in je zwangerschap
door: Randy Schmidt
Waarschuwing!het lezen van dit artikel kan onterechte schuldgevoelens oproepen. Dat is uiteraard niet de bedoeling. Anderzijds moeten we als ouders wel de verantwoording nemen ons te laten informeren over datgene wat onze kinderen ten goede komt.
De zorg voor het ongeboren kind is in ons land doorgaans goed geregeld. Althans, de fysieke zorg begint al vroeg en is met concrete protocollen gewaarborgd. Anders is het gesteld met de emotionele zorg. Deze is vaak nogal vaag, met: “doet u het vooral rustig aan”, “mijdt overmatige opwinding of schrik”, “ga niet naar begrafenissen” etc.
Moeders zien er geen been in naar popconcerten te gaan ofschoon de pretparkattracties zoals de achtbaan wel een grens is. Maar zelfs dat wordt meer als een fysiek risico gezien. De rest lijkt wat op bakerpraatjes en wordt zo beschouwd.
Impact van ervaringen.
Hoeveel moeders krijgen nadrukkelijke instructies ruzies te mijden, niet geërgerd in te slapen, opbouwende artikelen te lezen of tv te kijken met positieve impact?
Zo voorzichtig als men is met medicijnen of fysiek onbestendige omstandigheden, zo weinig wordt er nadruk gelegd op wat emotioneel geconsumeerd wordt.
De wetenschap heeft lang discussie gevoerd, wat meer impact heeft: de opvoeding of de genen. Het neigt steeds meer naar opvoeding, vooral omdat blijkt hoe de impact van ervaringen via het DNA blijken te kunnen worden overgebracht. Met dat gegeven wordt de zorg gedurende de zwangerschap van groter belang. Maar dan niet alleen van de recente zwangerschappen, maar ook de zwangerschappen van de moeders van moeders.
Eerste 3 jaar zijn bepalend.
Hoeveel en welke impact hebben omstandigheden tijdens zwangerschap en geboorte op het verdere leven?
Gangbaar is dat de eerste 3 jaar het meest bepalend zijn. Daarbij gaat men er van uit dat van de tijd daarvoor nauwelijks tot niets is te herinneren. Hierna volgt de opvatting min of meer, dat wat niet bewust ervaren is -niet geweten wordt-, ook nauwelijks invloed heeft. Ofschoon er over de ‘chemie’ zoals voedsel en medicatie, juist weer niet zo gedacht wordt….
Derhalve worden bij protocollen op de kraamafdelingen van ziekenhuizen niet echt rekening gehouden met het ontnuchterende besef, dat alle ervaringen een impact kunnen hebben. De hielprik, tikken op de billen, de stress, koude en felle lichten, pijnstillers en onderzoeken; er wordt gedacht dat baby’s ze 1) Of niet meer herinneren; 2) ze er later geen last van zullen hebben.
Van sommige gebeurtenissen tijdens zwangerschap of geboorte voelen ouders wel aan hun klompen aan, dat dit gevolgen zou moeten hebben. Maar dan, welke? Meestal blijven ze daarbij het antwoord volkomen schuldig, kunnen artsen en andere deskundigen hier geen concreet antwoord op geven.
En vanwege dit laatste zijn er derhalve lastig duidelijke richtlijnen te geven. Een groeiend aantal wetenschappers is bezig zich te realiseren -vooral de tak: prenatale psychologie- dat de ontwikkeling en verscheidene stadia welke ongeboren kinderen doormaken, vooral en juist in de eerste 9 maanden, de meeste invloed hebben op het verdere leven.
En we doelen speciaal op de emotionele condities, waaronder de ouders zelf leven. Want één ding is wel duidelijk: alle ervaringen van moeder gaan één op één over op de ongeborene. Alle gemoedstoestanden van de moeder zijn emotioneel onderricht voor het kind.
Epigenetica
Volgens de moderne tak van de genetica, de epigenetica, is het DNA niet zelfsturend, maar moeten de ‘genen worden aangezet’. Dat doet de moeder grotendeels ‘automatisch’ door gewoon haar leven te leiden in de breedste zin van het woord. Ze zal wel moeten realiseren, dat alles, waar ze zich aan blootstelt, ze haar kind ook aan blootstelt.
Daar zullen altijd voor elke moeder momenten tussen zitten, die ze liefst zou hebben willen vermijden. Een volmaakte ouder bestaat niet en bijgevolg zijn er ook geen volmaakte kinderen.
lees ook Zwangerschap van week tot week
Lees meer over Epigenetica op www.Moeders.nu
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!