Naar Italie : als je een kind hebt, heb je andere vakantie -eisen

Vakantie in Italie: als je kind het naar z’n zin heeft…..

Ik heb vandaag mijn eerste werkdag er weer op zitten. Echt wel even wennen, dat vroege opstaan! En dan vooral dat aankleden, optutten, ontbijten en de deur uit binnen afzienbare tijd… nee, het viel niet mee vanmorgen. Ik sta nog steeds in de mediterrane stand, geloof ik. Niet te vroeg uit bed, in badjas aan de koffie en daarna pas een keertje aankleden. Jacko heeft al bijna een hele werkweek achter de rug, dus die draait zijn hand niet meer om voor het efficiënte werk in de vroege ochtend. Maar ik moet echt nog even omschakelen. Diederick heeft nog steeds vakantie, die hoeft volgende week pas weer naar school. De bofkont!

Ik zou willen dat ik ook nog vakantie had. En liever nog: dat we nog steeds op onze vakantiebestemming zouden zijn. We hebben met ons gezinnetje twee heerlijke, warme weken doorgebracht in het door mij zo geliefde Italië. Op een camping, in een stacaravan. Want dat leek ons leuk voor Diederick. Vroeger moest ik er niet aan denken. Ik vond het maar niks, van die ouders die zeiden ”als mijn kind het naar z’n zin heeft, heb ik het ook naar m’n zin”. Hoe kun je jezelf nu zo op de tweede plaats zetten, op het belangrijkste relaxmoment van het jaar?

Ik moet om mezelf lachen in mijn stacaravan in Italië

Inmiddels is mijn kijk op het leven wat veranderd en ik moet soms hard om mezelf (en mijn overtuigingen) lachen. Ik zie mezelf nog staan bij het reisbureau: we willen naar een plek met zon, en vooral moet het ook leuk zijn voor onze zoon van 7. Hij moet met andere kinderen kunnen spelen. Dus hebben we grif ja gezegd tegen een vakantie in een stacaravan op een kinderrijke camping, met zwembaden en dicht bij het meer. En wat hebben we het naar onze zin gehad! Natuurlijk hebben we ook een aantal –voor mij veel te korte- stedentripjes gemaakt, maar we hebben onze dagen vooral doorgebracht bij het zwembad of bij het meer. Of gewoon lekker lummelen bij de caravan.

Het straatje

En Diederick? Die had allemaal vriendjes om zich heen. Jongens en meisjes van verschillende leeftijden en ze speelden echt leuk met elkaar. Fijn hoor, al die stacaravans aan een autoloos straatje. Kinderen konden gewoon midden op straat spelen. Soms moesten we moeite doen om onze zoon mee te krijgen naar het strand of voor een ander uitje. Want er moest gespeeld worden en dan heeft -ie geen tijd voor papa en mama. Gelukkig moesten z’n vrienden ook mee uit met hun ouders en dan wilde hij wel met ons mee. Maar niet te lang natuurlijk!

En wat deden wij, als de kids zo lekker aan het spelen waren? Inderdaad, lekker relaxed achterover leunen en genieten van de geneugten van la dolce vita. En dan hebben pa en ma het behoorlijk naar hun zin, kan ik je zeggen… Dan is zo’n campingvakantie waar ik eerder niks van moest hebben, zo gek nog niet. Niets zo veranderlijk als De Mensch.

De laatste paar dagen van de vakantie in Italië waren iets minder leuk. Althans voor Diederick. Zijn vriendjes gingen net een paar dagen eerder naar huis en eigenlijk had –ie het daar best een beetje moeilijk mee. Hij was er echt verdrietig van en hij had ook geen zin om contact te maken met de nieuwe buren die ervoor in de plaats kwamen. Maar, lichtpuntje in de duisternis: moeders doen tegenwoordig aan social media, dus het contact kan thuis worden voortgezet. In een andere vorm weliswaar, maar toch. Dus mama heeft er nieuwe vrienden bij. Gezellig!