dat gevoel van geluk: met de kinderen op de fiets door regen en wind

Binnen het thema van deze maand: gelukkige moeder momenten wil ik graag momenten met jullie delen, die er op het eerste gezicht niet zo uit zien, maar een enorm gevoel van geluk bij mij opriepen

het einde van de dag…

Vier middagen in de week, rondde ik haastig mijn werk op de middelbare school waar ik docent was af. Hing mij tas aan het stuur van mijn fiets en haastte me naar de basisschool van kind 1. Die lag 3 straten verder en ging gelukkig een kwartier later uit dan mijn school.

Aan gekomen op de basisschool, ving ik mijn dochter op. Regelde de gebruikelijke afspraakjes, roddelde wat met mede-moeders, bewonderde een kunstwerk. En dan hing ik haar tas aan mijn stuur en zette mijn dochter achterop de fiets. Zo fietste we samen naar het kinderdagverblijf om zoonlief op te halen.

Het kinderdag verblijf lag een kleine 10 minuten verderop. Daar aangekomen, knuffelden we zoonlief, luisterden naar verhalen, roddelden wat met de begeleiding, bewonderden we een kunstwerk.

En dan hing ik zijn tas aan mijn stuur, zette mijn zoon in het voorstoeltje en vertrok naar huis. Een tocht van ruim 20 minuten. Ik passeerde daarbij de school, die ik een half uur geleden zo haastig had verlaten. Wat me wel eens het gevoel bezorgde dat ik in cirkels rond rende.

regen en wind en dat gevoel van geluk

Maar dat gevoel was ondergeschikt aan mijn gevoel van geluk. Daar ging ik op mijn fietsje met mijn kinderen en onze tassen. Ik kon de wereld aan. En dat bijna triomfantelijke gevoel overheerste altijd. Dat mag best vreemd gevonden worden. Want he jongens, dit is Holland. We praten hier niet over een relaxed fietstochtje op een zonnige zondag. We hebben het hier over de dagelijkse tredmolen. Regen en wind? Fietsen met dat kind!

Vooral als ik hard moest ploeteren, en dat moest ik vaak, want geloof me ik behoor niet tot het sportieve type, was het gevoel van geluk en dat voldaan zijn het grootst
Dat gevoel dat ik met mijn kinderen op de fiets, de hele wereld aankon. Dat ik ze mee kon nemen en zorgen dat ze veilig waren. Vandaag, morgen en altijd.