Mijn grote kleine meid

Grote meid, kleine meid…

Het is ook wat. Je moet zelf aankleden, zelf tandenpoetsen, zelf fietsen, zelf opruimen. Je moet groente eten, liefst met mes en vork, in bad (en haren wassen; ook al zoiets) en op tijd naar bed. Leren lezen en rekenen, stilzitten op je stoeltje, niet ruziemaken, niet kletsen tijdens de les.
Je bent te zwaar om te dragen, maar je moet nog wel in een kinderstoel in de auto.
Je mag best helpen in de keuken, maar geen scherpe messen vasthouden. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Pfoeh, het valt nog niet mee om een grote meid te zijn!

Ik moet zeggen; Frouke doet vreselijk haar best. Ze wil zo graag behandeld worden als een “groot mens’ ik mag geen troetelwoordjes meer tegen haar zeggen. Haar eigen spullen ruimt ze zelf op. Al moet ik daarna niet te kieskeurig in de kast kijken hoe het erbij ligt, laat staan onverhoeds de kastdeur openmaken. Haar wil ze knuffel niet meer meenemen de klas in, al is dat wellicht ook te wijten aan een klasgenootje die een opmerking maakte over de niet al te frisse geur die er vanaf kwam. Ze wil graag “make-uppen” en zelf bepalen wat ze aantrekt. “Nee hoor, mama, daar hoeft geen andere maillot onder. Dat kan best bij elkaar.”

Ze trekt de laatste tijd zowaar steeds vaker een broek aan. Maar ook dat kwam door opmerkingen uit de klas, zoals: ”jij hebt ook altijd een rok aan!” (Mijn god, begint dat nu al?)
Ook fysiek gaat het hard. Twee tanden zijn er al uit, wat ze trots demonstreert aan tafel door er een boontje doorheen te schuiven. “Kijk mama, ik kan eten zonder mijn mond open te doen!”
Gelukkig kruipt ze nog regelmatig met haar stinkknuffel bij me op schoot. En als het gaat om dingen die ze niet leuk vindt, dan is ze daar ineens nog véél te klein voor.
Gelukkig.

Lees meer van Linda “oudere” moeder