Lieve Felice,

Ik voel me enorm onthecht.

Ben jij ook zo van slag door het leed dat nu rondwaart in de wereld? Ik voel me enorm onthecht. Wellicht komt dat ook gewoon door het feit dat ik nu zo op mezelf ben aangewezen. Als ik de verhalen lees van mijn medeschrijfsters ben ik eigenlijk best jaloers, op het feit dat ze nog zo fijn kunnen zorgen. Ze hebben de kinderen thuis en die kids weten zich stuk voor stuk eigenlijk razend goed aanpassen. Ik zie foto’s voorbijkomen van knutsels en van huiswerk. Maar ook van heel veel blije koppies en een keten van onverwachte leermomenten. Vroeger vond ik het al maar nu merk ik het weer. Kinderen zijn net elastiek, ze bewegen zo snel mee en passen zich schijnbaar moeiteloos aan. Om heel eerlijk te zijn zou ik het zalig vinden om nu een paar kleintjes om me heen te hebben.

ik had destijds…

Naast al die fulltime mama’s lees ik ook over co-ouders. Die vinden het best fijn om even hun handen vrij te hebben. Vroeger toen onze meiden klein waren hoorde ik gescheiden ouders er weleens over. Dat ze uitkeken naar een weekeind zonder de kinderen. Ik vond ze ontaarde ouders en begreep er niets van, ik had onze meiden altijd om me heen en ze zaten me nooit in de weg. Werk organiseerde ik om onze dochters heen en tijdens hun lagere schooljaren werkte ik als vaste nachtdienst. Ik sliep als ze op school zaten en werkte als zij sliepen, omdat ik een flex-contract had was ik gewoon thuis als ze geen school hadden. Erop terugkijkend had ik tijdens die tropenjaren best wat meer aandacht aan mezelf mogen besteden, al mijn energie ging naar werk, man en kinderen. Ik vond mezelf niet zo belangrijk en dat heeft me jaren later best wel even ingehaald. Die ouders die tijd voor zichzelf nemen zijn een stuk slimmer dan ik was in mijn jonge jaren. 

het voelt als

De huidige periode waar we met zijn allen inzitten voelt als een overvloed aan tijd om na te denken en daarnaast kan ik de dorst van mijn zorggenen maar moeizaam lessen. Ik vind het lastig mijn hoofd stil te krijgen. De gedachtes razen in een continue-proces door, zelfs in de stilte van de nacht. Als verpleegkundige sta ik nu echt niet in de voorste linie ook al zorg ik gewoon wel elke dag door. Ik ben er blij om, in mezelf, maar voel me ook een beetje een lafaard omdat ik veilig verscholen ben, dat ik mijn gezondheid kan laten prevaleren boven die van een ander. Ik weet dat het nonsens is dat ik zo denk en toch voel ik het zo. Het maakt dat ik meer schrijf dan ooit, mooie manier om al die dwaze gedachtes te ordenen.

Ik haak af voor vandaag, ik moet aan het werk. Blijf gezond en hopelijk tot snel!

Cynthia

Meer lezen van Cynthia? Cynthia Poen