Hoe zit het met jouw scheidings angst ??
Van kinderen kennen we het : scheidings angst, bij mama willen blijven…Maar hoe zit het met de mama’s ?
Het is zover : je kind gaat naar school. De meeloop dagen zijn geweest, je kind vindt het allemaal prachtig. Die kan niet wachten ! En jij ?? Hoe meer het dichter bij komt, hoe minder het hoeft van jou…
Je hebt er ronduit moeite mee, je hummel uit handen te geven…”Wat moet dat kind in die grote groep”, denk je. “en als de juf nu maar wel en als de andere kindjes nu maar niet…” Als je eerlijk bent, heb je er een beetje buikpijn van…
Je weet dat je zorgen eigenlijk een beetje overdreven zijn, maar je kan ze niet van je af zetten..
Je realiseert je niet dat het geen zorgen zijn, die je buikpijn bezorgen, maar scheidings angst!
En dat is helemaal niet zo raar. Je hebt tenslotte de eerste vier jaar van zijn leventje samen door gebracht. Dat lijkt vooral te gelden voor thuisblijf moeders. Maar ik verzeker je deze mom, die vier dagen in de week werkte, moest ook even diep adem halen ! De tijd waarin je altijd bij elkaar was, is voorgoed voorbij. De grote boze buitenwereld komt binnen.
Hoe ga je nu om met je eigen scheidings angst ?
1) wees niet te hard tegen je zelf.
Je voelt je er nu eenmaal rot onder dat je kind naar school gaat, dus geef jezelf de ruimte daar een traan over te laten en je moeder en vriendinnen te bellen om er eens lekker je hart over te luchten.
2 ) laat je kind nooit merken dat jij het ook niet leuk vindt dat hij naar school gaat.
Een moeder is een rots in de branding! Als die het al naar vindt…dan moet het wel heel eng zijn. Hoe denk je dat het voor een kind is, als jij met tranen in je ogen zegt dat het allemaal heel leuk zal zijn op school ??
3) zeg altijd op dezelfde manier gedag.
Ik gaf een kus en een aai over de bol. Ging dan voor het raam staan, stak mijn duimen in mijn oren en wapperden met mijn vingers.
En dan ging ik weg. Wanneer je elke dag op een andere manier gedag zegt, geef je jezelf en je kind te makkelijk ruimte om overstuur te raken.
4) hangt je kind huilend aan je benen?
Dat is echt heel vreselijk voor een moeder. En zeker voor een moeder die zelf al last heeft van scheidings angst!
Maak je los, zeg dat je er om twaalf uur weer bent en geef hem aan de juf.
Pas op! Ga geen dingen beloven als : “ik wacht nog wel even op het schoolplein, de juf kan altijd bellen, als het echt niet gaat.” Daarmee maak je de situatie alleen maar ingewikkelder voor je kind. Wat je wel kan doen is ongezien terug komen en in de gang eens even luisteren hoe het nu gaat. Je zal merken dat het huilen dan is gestopt.
5) ga naar huis.
Zet je favoriete serie op, haal een bak ijs uit de vriezer, pak je tas en ga ongestoord twee uur sjoppen. Bel je vriendin-die-geen-kinderen-heeft…..Je was het vergeten …er was een leven voor de kids….en JIPPIE het is er nog steeds.
lees ook : ben je eenzaam als je moeder bent ?
Hier was het altijd meer ik die er moeite mee had dan de jongens. ik heb een beetje last van ‘loslaten’ 🙂 Goede tips, ik denk dat we allemaal wel een keer in zo een situatie komen, dat ze huilend aan je benen hangen, maar als jij vol schuldgevoel weg loopt, zij weer fijn spelen.
Lijkt mij moeilijk. Maar ook leuk als ze gaan en later toch leuk hebben gehad
Goede instructies, want als moeder valt het ook niet altijd mee. Ik vond het altijd lastig om een goed evenwicht te vinden tussen medeleven, en tegelijkertijd laten zien dat ze het kónden en dat het eigenlijk gewoon moest.
Mijn zoon loslaten was moeilijk, niet alleen voor hem, maar ook voor mij. Bij mijn dochter was het alleen ik die er last van had, zij zwaaide me vrolijk uit en was verdwenen om te gaan spelen. Hele fijne tips, vooral de tip over dingen aan je kind beloven als ze aan je been hangen. Loslaten is en blijft moeilijk maar hoort er bij.
Nog niet zo over nagedacht, maar nu ik je artikel lees zal ik haar zeker vanuit enthousiasme stimuleren als het zover is, dat ze eindelijk naar school mag! Ik zou het heel erg vinden dat ze angstig word, omdat ik het allemaal zo eng vind.
Goede tips! Lijkt me lastig als je kind zo in tranen is, maar volgens mij werkt het wel als ze afgeleid worden. Dan zijn de tranen zo weer weg
Ik ben zelf geen moeder, maar ik kan me wel voorstellen hoe moeilijk het kan zijn als je kindje naar school gaat. Op tv zie je ook wel eens programma’s waarbij kinderen zo’n pruillipje trekken, dan lijkt het me extra moeilijk.
Ik was een van de moeders die een traantje moest wegpinken, maar ik heb mij hiervoor niet geschaamd. Het is toch je kleintje waar het over gaat. Handige tips!
hoef je ook helemaal niet te doen 😉
Een moeilijk moment, voor moeder én kind!
Vooral nummer 2 is een hele belangrijke. Ik werk in het onderwijs dus ik zie regelmatig hoe dit NIET (of wel) moet.
Kan me voorstellen dat dat voor beide kanten lastig kan zijn!
Herkenbaar. Die eerste keer dat je moet gaan, terwijl je kind huilt, is vreselijk. Kwestie van volhouden hoe moeilijk het ook is. Uiteindeljk komt het goed.
Mijn dochter moest in het begin heel erg wennen om naar school te gaan en had de tijd, ook al vond ze het wel leuk. Bij haar werkte inderdaad om het elke dag het zelfde afscheidsritueel te hebben. Ze begon een maand voor de zomervakantie. Toen de zomervakantie afgelopen was, pakte ze het in één keer op, wist nog precies hoe het ging en ging het in één keer makkelijk. Ik zelf vind het vooral moeilijk als ik vanuit thuissituatie weg ga, dan gaat ze aan mijn been hangen en moet ik haar soms huilend, hysterisch loskoppelen. Dan ga ik echt niet fijn weg en blijf ik moeilijk vinden.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je dat heel lastig vindt. Ik zou dat ook naar vinden. Weet je ook hoe lang ze als jij weg bent blijft huilen? Vindt ze dan haar draai of blijft ze verdrietig?