Jaloers zijn is onzeker zijn, je kleuter is bang

Jaloers? Heel begrijpelijk en heel vervelend….

Helemaal gek, kan menig moeder er van worden: Je oudste kan helemaal NIKS hebben van nr 2.

Overal is commentaar op: het tempo waar de jongste zich aankleedt, het feit dat hij knoeit met het eten. Of de oudste wordt enorm boos omdat de kleinste zijn bord niet hoeft leeg te eten of eten of minder mag eten, dan hij. Knutselwerkjes worden afgekraakt, en je oudste waakt als een havik over ZIJN spullen.

Doodziek word je ervan: dit is dus niet het gezellige gezinnetje, wat je je had voorgesteld…..

En je hebt al 100 keer uitgelegd aan de oudste wat je van een jonger kind kan verwachten, dat hij ook klein is geweest, dat hij toen ook knoeide met eten, dat het normaal is…. Maar het helpt niet.

En dat is niet zo gek, dat nr. 1 jaloers wordt…..

Want je oudste weet dat allemaal wel…maar hij is gewoon jaloers. En daar kan hij eigenlijk niet zoveel aan doen, dat overkomt hem gewoon. Iedere keer als hij ziet dat die kleine aandacht krijgt. En eigenlijk wil hij dat nare knagende gevoel ook niet. …..En dat probeert hij op te lossen door heel hard te roepen hoe stom die kleine is.

Hier helpt uitleg niet, hier zijn emoties in het spel. Sla je arm om zo´n kind heen en fluister in zijn oor: weet je wel dat jij mijn eigen fantastische grote kind bent?

Neem je oudste mee, om samen ¨ grote kinder-dingen ¨ te gaan doen, en laat die kleine dan lekker thuis….

Een jaloers kind is een onzeker en bang kind. Bang dat jij die kleine leuker vindt. Leg niet uit dat dat niet zo is, laat je kind ervaren dat het niet zo is.