Meppen, waarom je kinderen altijd vechten

Willemien: zo maar een moeder: Meppen

‘He zullen we vechten?’ roept mijn oudste bij wijze van gezelligheid tegen zijn tweeënhalf jaar jongere broer. Deze, enthousiast door de uitnodiging, heeft zijn ‘ja’ nog nauwelijks uitgesproken of hij ligt gestrekt op zijn rug in de kamer. En niemand vindt dit gek of oneerlijk. Ik klaagde hierover op het schoolplein tegen een moeder met oudere jongens, maar bij haar thuis bleek het er niet veel anders aan toe te gaan.
Kennelijk moet er fysiek contact zijn. Toen de jongens nog maar twee en vier waren gaven ze elkaar al kopstotenbij wijze van groet, weliswaar zacht, maar ook dan hoef ik zelf geen kopstoot.
Die kleine van een gaat ook al staan schateren van opwinding als er een krachtmeting is tussen de broers, goedschiks of kwaadschiks, en gooit zich er zonder problemen in. Leuk: rollen, trekken en meppen!

Meisjes vechten niet

Mijn broer en ik vochten weleens vroeger. Dat was zelden leuk en werd zeker niet door mij geinitieerd. Mijn man daarentegen vindt het volkomen normaal dat meppen en vechten, hij en zijn broer kunnen nog steeds de neiging voelen. Ook bij bezoekende jongetjes zie ik onmiddellijk die fysieke neigingen terug. Bij meisjes niet. Echt niet, ik heb er goed naar gekeken…
Die hebben weer hele andere methoden om hun liefde of ongenoegen te ventileren. Misschien ook niet altijd even fijn, maar het roept bij mij meer herkenning op. Dat jongens aan krachtmetingen doen is vast te verklaren vanuit de oertijd. Alleen: dat is wel heel erg lang geleden, dat van die knotsen, spierballen en op jacht moeten. Nou ja, gelijk hebben heeft hier geen zin. Ik kan maar beter proberen me er vast op in te stellen dat het meppen de komende twintig jaar hier in huis erbij hoort.

Lees meer van Willemien: zomaar een moeder