Het éénregelige dagboek: Documenteer het moederschap zonder druk

Je staat in de keuken. Een half kopje koude koffie in je ene hand, een bijtspeeltje in de andere. Iemand huilt – misschien de baby, misschien jij. Er ligt een stapel wasgoed die al drie dagen “bijna opgevouwen” is. Je knippert met je ogen en de dag is al voorbij.

Waar is dan precies die magische tijd waar iedereen het steeds over heeft om te dagboeken, na te denken en herinneringen te maken?

Laten we eerlijk zijn. Dagboeken klinkt tegenwoordig als een luxe. Een warm bad klinkt ook lekker. Alleen naar het toilet gaan ook. Maar we leven niet in een spa-brochure – we leven in het land van snacks op de vloer, mysterieuze vlekken, onderhandelingen voor het slapen gaan en cornflakes in tepelbekers.

En toch, zelfs in de chaos, is er een stemmetje in je achterhoofd. Niet luid, niet dringend – gewoon standvastig. Het zegt: “Vergeet dit niet.

Niet alleen de grote mijlpalen. Niet alleen de eerste stapjes of de eerste woordjes. Die stem wil dat je onthoudt hoe ze erop stonden om winterlaarzen te dragen met een badpak. De pindakaas in hun haar.

Die stem vraagt niet om een essay. Het vraagt om een zin.

Waarom je mooie dagboek nog steeds leeg is

De meesten van ons hebben het geprobeerd. We hebben het dagboek gekocht met de gouden letters op de kaft en de bladwijzer met lint die er chic genoeg uitziet om van een volwassen vrouw met een huidverzorgingsroutine te zijn. Het heeft een tijdje op het nachtkastje gelegen. Misschien ligt het er nog steeds, zachtjes spottend.

Omdat het idee van dagboeken verpakt zit in de verwachting dat het doordacht moet zijn. Diep. Reflectief. Iets wat je in stilte doet, met een kopje kruiden en je telefoon op vliegtuigmodus.

Die versie klinkt vredig. Maar als iemand vanuit de badkamer schreeuwt omdat zijn sok “raar aanvoelt” of als de baby rechtstreeks in je beha spuugt, staat vredig niet op de planning.

En die lege pagina’s? Ze kunnen voelen alsof ze je veroordelen. Alsof ze verwachten dat je wijs of poëtisch bent, terwijl het enige wat in je opkomt eigenlijk is: “Mijn peuter at hondenvoer en noemde het pittige ontbijtgranen”.

Wat het overigens absoluut verdient om herinnerd te worden.

Wat is een éénregelig dagboek?

Het is precies waar het op lijkt. Eén zin. Elke dag. Niet meer. Niet minder. Gewoon één eerlijk ding uit je dag.

Geen hoogtepuntenverhaal. Niet je vijfjarenplan. Niet een bericht dat begint met “Lief dagboek”. Eén echte zin. Dat is het.

Interpunctie is niet nodig. Het hoeft voor niemand betekenis te hebben, behalve voor jou.

“Droeg drie dagen achter elkaar dezelfde legging. Niemand die het opviel. Mijzelf inbegrepen.”

“Hij zei dat mijn vermoeide ogen op superhelden leken. Ik zei dank je wel en deed alsof ik niet huilde.”

“Diner was magnetronerwten en kaasblokjes. Geen klachten. Een overwinning.”

Grappig, toch? Er was een tijd dat ‘winnen’ leek op 21 halen in het Wild-Robin Casino terwijl je een echte broek droeg. Nu is het een peuter die de erwten opeet zonder een inzinking.

Schrijf een week lang elke dag en je ziet een glimp van je werkelijke leven. Een maand geeft je een tijdscapsule. Een jaar? Dat is een full-color, ongefilterd verslag van dit seizoen – raar, rommelig, vermoeiend, hilarisch.

Hoe het te laten gebeuren (zonder zo hard te proberen)

Vergeet de mooie planner. Dit is niet het moment voor bullet journaling of perfect gecoördineerde markers.

Gebruik wat er al is.

• Een plakbriefje op de koelkast
• Een notitieboekje dat je onder de bank hebt gevonden
• Een notitie-app op je telefoon
• Een droge markeerstift op de badkamerspiegel
• Een goedkope muurkalender uit de afvalbak

Je kunt het naar jezelf sms’en. Krabbel het in de kantlijn van je boodschappenlijstje. Eén moeder schrijft haar zin elke avond op een bonnetje en gooit het in een pot. Een ander bewaart een notitieboekje in het handschoenenkastje voor gedachten over de dagopvang.

Kies een tijdstip dat al in je dag voorkomt – je tanden poetsen, wachten op de waterkoker, je verstoppen voor je gezin in de badkamer. Koppel de gewoonte aan iets wat je al doet. Geen extra denkwerk nodig.

Waarom het echt werkt

Eén zin opschrijven over je dag helpt om te verwerken wat er is gebeurd. Het geeft je gedachten een kleine landingsbaan. Geen grote wijsheid nodig.

Het verandert niet wat er om je heen gebeurt. Maar het verandert hoe je het ziet. Daardoor blijft het hangen.

Je begint dingen op te merken. Opmerken wordt onthouden. En onthouden helpt je om minder het gevoel te hebben dat je geblinddoekt door het moederschap sprint.

Eén zin. Dat is het.

Dit seizoen is luidruchtig. Het is snel. Het is overweldigend zoals alleen het leven met kleine kinderen kan zijn.

Je zult je niet alles herinneren. Maar je kunt je wel iets herinneren.

Eén zin. Eén moment. Een kleine manier om de dagen die als wazig aanvoelen vast te houden. Je verhaal gebeurt al. Eén regel per keer.