Mooi !

mooi

Willemien: zo maar een moeder: Mooi

In het Parool las ik eens een intrigerend artikel: er zijn vrouwen die zichzelf aanmelden voor het programma ´Het mooiste meisje van de klas´ En dat die doorgaans het programma niet halen. Wat pijnlijk. Ik ga me dat dan helemaal voorstellen. Dat iemand veertig of vijftig is en een al rooskleuriger beeld heeft van zichzelf in de puberjaren. En dan denkt: ´Ja, ik meld me zelf maar vast.´ Dan gaat dat programma oud-klasgenoten opsnorren. Die oud-klasgenoten zeggen dan: ´Wie zei je? Nee, die was niet mooi.´Of ergere dingen. ´Ze was een beetje sneu, een grijze muis.´ Wat een risico. Waarom roept iemand dit nou over zichzelf af? Een hunkering naar erkenning, waardering, eeuwige roem? Ik vind de aanmelders die het programma niet halen ook een programma waard.

Verzin een nieuwe programma-titel en iedereen blij: zij hebben die minute (hour) of fame´ en de kijker krijgt misschien inzicht in hun motieven. Bovendien valt over elk mensenleven genoeg te vertellen. Het is ook al snel interessanter dan die paar personen die een leven als fotomodel of Bekende Nederlander zijn gaan leiden (dat is voldoende uitgemolken).

Wat is mooi?

Wie of wat mooi is staat doorgaans niet vast, dat maakt het een lastig begrip. Wel in globale zin dat symmetrie en een gezonde uitstraling aantrekkelijk worden gevonden.
Maar mooi hangt ook vaak sterk samen met leuk en sympathiek. Bij mijn kinderen merk ik dat heel goed. Laatst zei mijn middelste heel verrukt over een moeder: ´Die vind ik zo mooi, want ze kijkt altijd zo leuk!´
En zijn juf vindt hij ook zo mooi: ´Want ze maakt heel veel grapjes!´.

Door verhoogde hormoonspiegels en blindheid vinden vrouwen hun baby doorgaans bloedmooi. Ik ook. Ik durfde bij mijn oudste de kinderwagen zelfs nauwelijks los te laten als ik bij de bakker stond. Zo bang was ik dat iemand mijn baby zou stelen. Hij viel natuurlijk erg op vanwege zijn uitzonderlijke schoonheid. Dat maakte het extra gevaarlijk.

Ik herinner me dat een crecheleidster een keer zei dat mijn zoon en een ander klein dreumesje zo op elkaar leken. Ik vond het een onbegrijpelijke belediging, want mijn zoon was factor 10 mooier (en factor 10 slimmer en grappiger). Dat konden we allemaal wel zien.
Als ik nu foto´s terugzie (honderden), van de eerste anderhalf jaar van mijn zoon, dan zie ik een obese baby die op Bob de Rooij lijkt, inclusief vette, steile, op-het-voorhoofd-geplakte haarlok. Ik kan je verzekeren: die liep geen verhoogd risico.

In Italie zingen ze: ´Ogni scarrafone, e bell a mamma sua´, wat neer komt op: elke kakkerlak is mooi in de ogen van zijn moeder. Zo is het maar net.

Lees meer van Willemien: zomaar een moeder

 

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *