De oudste

Willemien: zo maar een moeder : Het oudste kind

Laatst vroeg de oudste hier waarom hij eigenlijk geen drie Danoontjes mocht eten. Ja goede vraag. Nou, dat zit zo: omdat je er al een paar duizend op hebt? Omdat ik het te duur vind? Neem maar yoghurt.

Alles voor het oudste kind

Toen we hem kregen zaten we er bovenop en draaide het leven om hem, ons oudste kind: van alles het beste graag en bij voorkeur elke dag. Hij bleek van Danoontjes te houden, dus die bleven we leveren, uiteraard van het duurste merk. Ook elke dag een banaan, omdat hij ander fruit uit tufte. (Hij is nu zeven en heeft laatst geprobeerd uit te rekenen hoeveel bananen hij al op heeft in zijn leven. Hij probeerde zich die berg voor te stellen.)

Verantwoord speelgoed; gezonde voeding, vooral geen cake of snoep natuurlijk; nieuwe fietsjes. En hele plakboeken vol met foto’s natuurlijk. Een paar kinderen later zijn de inzichten hier in huis wat bijgesteld. Met een kind was ik best druk, maar het leven met drie kinderen vergt toch meer organisatie. Zeker die kleine kan rekenen op een relaxtere benadering. Kwakt hij zijn eten op de grond? Veegt hij zijn smeerkaashanden af in zijn haar? Geen probleem. Loopt hij op een sok of een schoen? Ook goed. Dit zou de oudste niet zijn overkomen: die liep er smetteloos bij.

De oudste was als baby wat norsig, zeker niet goedlachs. Wel kon hij echt brullen van het lachen om een grap, maar dat moest dan wel een hele goede grap zijn. Niks voor niks zeg maar. Toen zag ik dat vooral als een blijk van intelligentie: dat domme gegrijns van andere baby’s, daar koop je niks voor. De andere broers bleken zeer goedlachs, altijd een grijns paraat. Ook die legde ik weer uit hoe het me uitkwam: niks dom, gewoon een gelukkige vrolijke baby. En nog slim ook natuurlijk.

broertje

Ik heb dat zelfde oudste kind laatst verteld dat ik hem zo mooi vond, dat ik bang was dat iemand hem bij de bakker zou pikken. Als we nu foto’s terugkijken uit die tijd (die zijn ruim voorradig ja) zie je een soort Bob de Rooij, maar dan in het mini.

Een hele dikke baby in te strakzittende, trekkende kleren, met vet haar, opzij geplakt in een lokje op zijn voorhoofd. Want haren wassen deed ik niet al te vaak, want dan ging hij huilen en dat mocht natuurlijk niet. Wel ging hij elke dag in bad, tweeënhalf jaar lang. Ik had nog de mazzel dat een vriendin me aanraadde tijdig te stoppen met deze gewoonte, toen nummer twee in aantocht was. Anders zou er een wel heel direct verband bestaan tussen de komst van een broer en geen badritueel. Toen die nieuwe broer thuiskwam uit het ziekenhuis heeft de oudste wat stilletjes om hem heen gescharreld. Na een kleine tien minuten kwam hij naar me toe en vroeg oprecht bezorgd: ‘Hoe lang blijft ‘ie?’

Ja want dit kan natuurlijk niet waar zijn. We hebben het samen toch goed zo? Om het opschuiven in de rij te verzachten hadden we aangekondigd dat de baby een cadeau zou meebrengen. Dus even later: ‘Baby: blijvve dootje nou?!’ De grote rode traktor maakte indruk, puur jongensgeluk. Hij was er niet vanaf te slaan, wekenlang. Dat hij zich de komst van die traktor nog kan herinneren, en de komst van zijn broer nauwelijks, daar moet hij nu heel hard om lachen.

Lees meer van Willemien: zomaar een moeder