Wees eens eerlijk: ben jij wel eens jaloers op andere moeders?
Ik las die vraag ergens in een Amerikaans blad. En in plaats van het antwoord te lezen, stelde ik hem aan mezelf… Ben ik wel eens jaloers op andere moeders?
Het antwoord was: Nee, niet echt…
Ik moet bekennen dat ik daarmee mezelf verbaasde. Als ik eerlijk ben, zo gemakkelijk was het nu ook weer niet allemaal. Maar toch ben ik nooit een moeder tegengekomen waarbij ik dacht: OOOOOhhhhh, waarom heb ik dat niet???
Nu moet ik wel zeggen, ik zou het niet erg gevonden hebben om rijker te zijn dan ik ben. Niet schathemeltje stinkend rijk, want dat heeft ook weer zo zijn problemen ( moet je bodyguards inhuren en kleren van duizenden euro’s kopen, allemaal niets voor mij) maar leuk, comfortabel rijk. Drie grote vakanties per jaar en een heeeel ruim huis, met tuin. En mensen om dat huis schoon te houden…
Gelukkig zitten zulke mensen niet in mijn omgeving: ik kan me er dus ook niet mee vergelijken. En dus hoef ik mooi niet jaloers te zijn. Zo dat scheelt alweer.
Jaloers zijn is je eigen geluk stelen…
En dat is maar goed ook.
Want wat zei de vrouw in het interview? “Comparison is the thief of joy”
En zo is het. Wanneer je je zelf met anderen gaat vergelijken, steel je je eigen geluk.
Het is vast niet voor niks dat al in de zesde eeuw Invidia ( afgunst, nijd) als een van de zeven hoofdzonde werd benoemd.
Kijken naar wat je hebt, dat is stap een. En ervan genieten. Ook als je huis een puinhoop is, je kinderen stinkend vervelend. En je man er weer eens helemaal niks van begrijpt.
Want echt, om maar even in het Engels te blijven: every cloud has a silver lining…
Ik kijk naar buiten, waar ik een stralend blauwe lucht zie, met lieve witte wolkjes. Ze hebben geen zilver randje, dat niet…
