De grote mond van een achtjarige en de prefrontale cortex

Kinderen, dus ook kinderen van acht jaar, zijn enorm impulsief, ze zijn een schoolvoorbeeld van in het moment leven. En tja, er zijn ook momenten dat ze zich gefrustreerd voelen en enorm boos kunnen uitvallen. Naar jou dus. Termen als “ik haat je, je bent een kut moeder”, worden daarbij niet geschuwd. Dat heeft alles te maken met de prefrontale cortex en veel minder met jouw opvoeding

Een grote mond en de prefrontale cortex

Natuurlijk raakt het gedrag van je kind je, dat is niet meer dan logisch. En natuurlijk moet je het niet goed vinden, dat is ook logisch. Maar probeer geen ruzie te maken. Dat lost niks op.
Besef goed dat die grote mond niet het begin van een criminele carrière van je kind is, en ook geen blijk van jouw falende opvoeding.
Realiseer je dat het gebied in de hersenen waar – onder andere – het sociale gedrag ontwikkelt en gevormd wordt, de prefrontale cortex, pas helemaal klaar is als een mens 20 jaar is!
Met andere woorden: jonge kinderen missen nog een aantal gereedschappen om met gevoelens om te gaan.

Maar als moeder schrik je je een ongeluk . Echt, zulke woorden van je kind, komen keihard aan. En dus val je uit en geef je straf. “Ga jij maar eens een uurtje op je kamer zitten nadenken!” Of: “wat had ik nou gezegd? Nog een keer en je kan je telefoon een hele week inleveren, dus geef maar haar hier!” Het is logisch dat je dat doet: Je kind gedraagt zich beslist niet zoals het hoort. En niet alleen wil je dat in huis niet hebben, stel je voor dat je kind zo uitvalt tegen de buurvrouw of een leerkracht. Je moet er niet aan denken….

Het vervelende is alleen: je hebt er nu twee problemen bij: jij kind was al boos, jij bent het nu ook en nu is er ook nog een straf die uitgevoerd moet worden. Een hele week geen telefoon: je ziet de volgende ruzies al weer komen…

Dat betekent niet dat je onder het mom van : tja we wachten wel tot die prefrontale cortex is gevormd, niks hoeft te doen.

Wat kan je doen.

Blijf rustig en blijf op je standpunt staan. Bijvoorbeeld: zulke woorden wil hier in huis niet horen. Ga even naar boven en denk hoe je het wel kan zeggen, en kom me dat maar vertellen, zodra je het weet.

Als je kind beneden komt, ga je serieus op het antwoord in, ook als je vindt dat er niet goed is nagedacht, dan kun je dat rustig zeggen. Het allerbelangrijkste is dat jij en je kind blijven communiceren. En heus, je hoeft geen telefoon in beslag te nemen om je kind te laten voelen dat hij fout zit. Dat weet hij best, en dat voelt echt niet goed