Hormoooo nee hè Iris in de medische molen
Na vier jaar van zelf proberen en vele teleurstellingen, kiezen we ervoor om toch maar naar de huisarts te gaan voor een verwijzing naar het ziekenhuis. De medische molen in… Blijkbaar lukt het ons niet zelf. Wat voelt dat machteloos. In onze omgeving raakt de een na de ander zwanger en ik voel me steeds vaker enorm gefrustreerd en verdrietig. We willen ook zo graag!
De medische molen in
Een bezoek bij de huisarts levert ons tips op voor het zwanger raken. Alsof we dat zelf nog niet wisten allemaal. Gelukkig krijgen we na enig aandringen een verwijzing voor de fertiliteitspoli, we gaan nu echt de medische molen in. En dan stappen we een soort trein in: van een eerste consult bij de gynaecoloog naar een hele reeks onderzoeken. We moeten allebei ons bloed laten onderzoeken, het zaad van mijn man wordt onderzocht, ik onderga een heel pijnlijk onderzoek waarbij onder een röntgenapparaat mijn eileiders worden doorgespoten met contrastmiddel. Na de uitslag daarvan (niks bijzonders gevonden) volgt een kijkoperatie om te zien of er endometrioseweefsel in mijn buikholte te zien is.
Onbegrepen subfertiliteit
Conclusie na deze batterij aan onderzoeken: onbegrepen subfertiliteit. Wat zoveel betekent als “wij weten ook niet waar het aan ligt dat jullie nog niet zwanger zijn”. En daar zitten we dan. Ik voel me opgelucht dat er niks mis is en tegelijk voel ik me in de war. Want als er niks te vinden is, wat gaan we dan doen?
Hormonen. Daar begint het mee. Spuiten in mijn buik. Inwendige echo’s waarmee gekeken wordt of mijn eicellen al rijpen. Daarna inseminaties, waarbij het zaad van mijn man wordt “gewassen” en in mijn baarmoeder gespoten. Niks romantisch aan. Maar voor het goede doel, een zwangerschap, hebben we veel over.
Dit klinkt een stuk makkelijker dan het was. Want mezelf in mijn buik spuiten met een echte naald, daar heb ik nog nooit over nagedacht. Gelukkig is mijn man verpleegkundige en mocht ik zelf niet durven spuiten, dan kan hij het overnemen.
Ik zie mezelf zitten in het kamertje van de fertiliteitsverpleegkundige, ze legt me uit hoe het prikken in zijn werk gaat. Ampullen breken, spul mengen, opzuigen met een lange naald, wisselen voor een kleine dunne naald, huidplooi pakken en de naald er recht in. Het gaat me redelijk makkelijk af, ik voel me trots dat ik dit durf. Poging één, vol hoop en verwachting stappen we erin.
Het begin gemist ? Lees Ik ben Iris
Jeetje dat is allemaal wat. Ik hoop zo dat het werkt!
Jeetje wat heftig! Maar super knap dat je hier over durft te schrijven!
Hopelijk komt je wens snel uit! Het is je van harte gegund!
Tipje van de sluier: dat gaat niet meer gebeuren helaas… maar dankjewel.
Na ons eerste kindje verloren te hebben en heel wat miskramen daarna, werd ik na een zware dubbele longontsteking en prednison-behandeling nog maar twee keer per jaar ongesteld. Cyclus was foets. Gelukkig werden we snel doorverwezen en gingen we starten met hormonen om die cyclus op gang te brengen. Na een jaar gelukkig zwanger, zonder nog verder de molen in te moeten. Heel veel succes!
oh dat onderzoek met contrastvloeistof…dat was ik even vergeten maar wat een hel was dat!
Halverwege het onderzoek viel ik zo wat flauw en gingen ze in beraad.
Vind het achteraf jammer dat ik toen niet een dagbloek/blog heb bijgehouden.
Vind het dapper van je dat jullie verhaal met ons wilt delen