Ik wist al heel jong dat ik juf in groep 3/4 wilde worden…
Op het label van mijn theezakje staat vanochtend de vraag ‘wat is jouw mooiste jeugdherinnering?’ Op de fiets naar mijn werk heb ik tijd om hierover na te denken en zo droom ik terug naar vroeger… Ik zie een meisje voor mij, met een lange vlecht, zittend in een roze kamer, omringd met poppen en poppenspullen. Het meisje speelt dat zij moeder is en gymjuf.
Haar poppen verzorgd ze als echte kinderen en met de grotere poppen doet ze gymnastiek kunstjes en schrijft ze haar observaties op in een map. Datzelfde meisje zie ik ook samen met haar moeder aan de kamertafel zitten, creatief met lapjes en de naaimachine. En in een flits schieten die momenten voorbij dat we spelen bij onze pakes en beppes (opa en oma) en logeren bij onze tante. En dat ik op de kop hang in de ringen en de rekstok op school. Al fietsend kom ik tot de ontdekking dat de ‘simpelste’ gewone dagelijkse bezigheden van toen mij nog heel goed bijstaan. Juist de momenten thuis, op school en met familie weet ik nog goed. Het zijn herinneringen die ik nu voortleef.
Mijn juf in groep 3/4
Zoals de bovenstaande herinnering al schetst, wist ik al heel jong dat ik (kleuter)juf wilde worden. Ik raakte geïnspireerd van onze lieve juf in groep 3/4 waar we van leerde lezen en schrijven, en waarbij we de mooiste knutselwerkjes maakten. En ook van onze meester, die er af en toe een dagje was in de middenbouwgroepen, hij kon zo mooi voorlezen! Ik knapte af op de leerkracht die teveel de focus legde op het groepsgebeuren, waardoor ik in de eerste twee jaren van de middelbare school keihard heb moeten werken om op niveau te blijven. In mijn tienerjaren besefte ik al dat de leerkracht het verschil maakt! En zo nog meer de wens om leerkracht te worden.
Nu ik zo terug ga in mijn jeugdherinnering bedenk ik mij dat wij bij de meester, die er af een toe een dagje was in de middenbouw, altijd verhalen gingen schrijven. We schreven met de hele groep een boek en hij stimuleerde ons ook om gedichten te schrijven. Zo schreef ik op mijn negende onderstaand droomgedicht:
Als ik later juffrouw wordt
Als ik later juffrouw word
Dan hoeven mijn kinderen nooit te rekenen
Maar mogen ze altijd tekenen
Ze hoeven ook nooit te lezen
En niet om half negen op school te wezen
Ook geen taal
Want dan zeggen de meeste kinderen ik baal
Als ik later juffrouw word
Komen de kinderen echt niks te kort
Het gedicht beschrijft mijn jeugddroom en geeft in kinderwoorden mijn visie op kleuteronderwijs weer, want mijn kleuters zijn niet bezig met taal en rekenen, ze zijn aan het spelen; spelenderwijs leren. Ik wist het toen al, kleuteronderwijs is gewoon anders! Dus mijn mooiste jeugdherinnering?! Het antwoord is simpel, maar mij heel veel waard; dat ik kind mocht zijn, en zo de ruimte kreeg om mijn eigen dromen te ontdekken en na te leven!
lees ook van Petra: een lekke fietsband : de juf is er blij mee
