Als ik later juffrouw word
Ik wist al heel jong dat ik juf in groep 3/4 wilde worden…
Op het label van mijn theezakje staat vanochtend de vraag ‘wat is jouw mooiste jeugdherinnering?’ Op de fiets naar mijn werk heb ik tijd om hierover na te denken en zo droom ik terug naar vroeger… Ik zie een meisje voor mij, met een lange vlecht, zittend in een roze kamer, omringd met poppen en poppenspullen. Het meisje speelt dat zij moeder is en gymjuf.
Haar poppen verzorgd ze als echte kinderen en met de grotere poppen doet ze gymnastiek kunstjes en schrijft ze haar observaties op in een map. Datzelfde meisje zie ik ook samen met haar moeder aan de kamertafel zitten, creatief met lapjes en de naaimachine. En in een flits schieten die momenten voorbij dat we spelen bij onze pakes en beppes (opa en oma) en logeren bij onze tante. En dat ik op de kop hang in de ringen en de rekstok op school. Al fietsend kom ik tot de ontdekking dat de ‘simpelste’ gewone dagelijkse bezigheden van toen mij nog heel goed bijstaan. Juist de momenten thuis, op school en met familie weet ik nog goed. Het zijn herinneringen die ik nu voortleef.
Mijn juf in groep 3/4
Zoals de bovenstaande herinnering al schetst, wist ik al heel jong dat ik (kleuter)juf wilde worden. Ik raakte geïnspireerd van onze lieve juf in groep 3/4 waar we van leerde lezen en schrijven, en waarbij we de mooiste knutselwerkjes maakten. En ook van onze meester, die er af en toe een dagje was in de middenbouwgroepen, hij kon zo mooi voorlezen! Ik knapte af op de leerkracht die teveel de focus legde op het groepsgebeuren, waardoor ik in de eerste twee jaren van de middelbare school keihard heb moeten werken om op niveau te blijven. In mijn tienerjaren besefte ik al dat de leerkracht het verschil maakt! En zo nog meer de wens om leerkracht te worden.
Nu ik zo terug ga in mijn jeugdherinnering bedenk ik mij dat wij bij de meester, die er af een toe een dagje was in de middenbouw, altijd verhalen gingen schrijven. We schreven met de hele groep een boek en hij stimuleerde ons ook om gedichten te schrijven. Zo schreef ik op mijn negende onderstaand droomgedicht:
Als ik later juffrouw wordt
Als ik later juffrouw word
Dan hoeven mijn kinderen nooit te rekenen
Maar mogen ze altijd tekenen
Ze hoeven ook nooit te lezen
En niet om half negen op school te wezen
Ook geen taal
Want dan zeggen de meeste kinderen ik baal
Als ik later juffrouw word
Komen de kinderen echt niks te kort
Het gedicht beschrijft mijn jeugddroom en geeft in kinderwoorden mijn visie op kleuteronderwijs weer, want mijn kleuters zijn niet bezig met taal en rekenen, ze zijn aan het spelen; spelenderwijs leren. Ik wist het toen al, kleuteronderwijs is gewoon anders! Dus mijn mooiste jeugdherinnering?! Het antwoord is simpel, maar mij heel veel waard; dat ik kind mocht zijn, en zo de ruimte kreeg om mijn eigen dromen te ontdekken en na te leven!
lees ook van Petra: een lekke fietsband : de juf is er blij mee
Ik hoop ook dat m’n dochtertje in de kleuterklas de tijd en ruimte krijgt om echt nog een kind te zijn. Nu hoor ik soms al dat ze moéten kunnen tellen, een beetje lezen, schrijven .. Naar mijn weten leren ze dat volgens mij toch allemaal in de basisschool ..
Mijn kinderen zouden het helemaal eens zijn met dit gedicht. Mijn mooiste jeugdherinnering, ik zou het echt niet weten. ik denk dan zondagen dat we altijd op ons kinderfietsje een rondje Sloterplas deden.
Mooie herinnering… 🙂
Heel mooi dat je zo je droom waar hebt kunnen maken!
Mooi geschreven! Bijzonder hoe de kleinste dingen je toch eigenlijk het meest bij blijven
ja, mooi gedaan en knap gedicht ook op je negende! Mijn zoon is nu even oud en brabbelt ook wel af en toe eens iets maar dit is toch beter 🙂
hier zitten ze in groep 3 en 5 en begint het echte leren steeds meer de overhand te krijgen en steeds mindee tijd voor spelen
Wauw wat een mooie blog + gedichtje, mooi dat je je droom hebt waar kunnen maken. Ik weet hoe het is als je zins kleins af aan al een droom hebt voor een bepaald beroep!
Wauw, wat mooi geschreven en echt een super mooi gedicht!
Mooi artikel en wat leuk dat je dat gedicht nog hebt.
Schrijven zat er al vroeg in bij jou zeg! Leuk en te gek dat je nog hebt. Koesteren!
Wat een mooi gedichtje en mooie droom. Zelf wilde ik altijd bij brandweer
Lieve Petra, heb je mooie blog met tranen in mijn ogen gelezen. Wat fijn om te lezen dat die hele gewone dingen in jouw herinnering aan vroeger als zo mooi zijn ervaren. Liefs je mem.
Mooi geschreven. De kleine momenten zijn later groots. Mooi moment: als mijn dochter (4) een kleurrijke kras tekening maakt en zegt dat het vuurwerk is, mooi hè mama, op school mag ik niet krassen😉. Dat juf met de hele groep naar buiten gaat om te leren in de natuur. Ook die momenten zullen ze later bij blijven.
Wat super dat je zulke fijne herinneringen hebt!
Mooie herinneringen aan het kleine meisje met de vlecht die nu echt juf is geworden😘