Een uitvaart. Online afscheid nemen of niet?

Afgelopen week heb ik het helaas moeten ervaren. De voor- en nadelen van online afscheid nemen tijdens een uitvaart. De overleden persoon was te jong om te sterven, liet een klein kind achter, was erg geliefd en kende door werk/sport/hobby veel mensen over de hele wereld. De familie wist ondanks al het verdriet duidelijk en open te communiceren. De vraag werd gesteld of ik af wilde wegen hoe belangrijk het voor me was om live bij de uitvaart aanwezig te zijn, in verband met het grote aantal reacties en het verdelen van de plaatsen. Natuurlijk had ik er graag bij willen zijn. Maar ik besloot om ruimte te geven aan een ander.

Een nadeel van een online uitvaart:

Behalve het contact met andere aanwezigen, waren er andere dingen die ik liever wél had gemist tijdens het beleven van een online uitvaart. Zoals borende buren in de flat, net op het moment dat ik mezelf geïnstalleerd had. En een bijzonder moment van herinneringen ophalen werd verstoord door de bovenbuurman die precies toen op zijn trilplaat moest gaan staan om – naar eigen zeggen – lekker in zijn vel te blijven. Het erge is, dat hij me een keer heeft laten zien hoe dat ding werkt. Sindsdien zie ik bij het horen van het geluid ervan (dat klinkt alsof er een wasmachine staat te centrifugeren in mijn woonkamer) het geflapper van dat ‘lekkere’ vel van de 70-plusser voor me. En geloof me, dat beeld… daar zit je echt niet op te wachten tijdens het online afscheid nemen van iemand die vele mensen dierbaar was.

Maar online afscheid nemen heeft ook zo zijn voordelen:

Een voordeel was het ongeremd mee kunnen huilen. Ik ben heel goed in met mensen meehuilen, zeker wanneer ik zelf ook verdriet heb. Of in zulke situaties kan ik bij het horen van een paar muzieknoten al uit mezelf beginnen. Normaal probeer ik dat in het openbaar dan toch een beetje in te houden, maar nu hoefde ik dat niet van mezelf. De comfortabele bank waar ik op zat was ook niet vervelend en zonder dat mensen raar op zouden kijken, kon ik af en toe even gaan staan om de onrust uit mijn benen te stappen. Ik stond voorheen nooit echt stil bij de tijd, ik had geschat dat een gemiddelde uitvaart een uur zou duren. Maar de indrukwekkende toespraken met tussendoor mooi uitgekozen muziek met fotovoorstelling duurde twee uur. Best een lange zit eigenlijk, maar het vloog voorbij. Te snel.

Wat ik absoluut niet bij uitvaarten vind passen zijn telefoons. Ook niet tijdens een online uitvaart. Ik vond het daarom ook eigenlijk niet kunnen, maar in dit geval was het stiekem toch wel handig, om de hulplijn van oma even snel in te schakelen om mijn kind op tijd uit school te halen.

het leven gaat door…

In plaats van in de vaak wat ongemakkelijke rij te gaan staan om te condoleren en mezelf af te vragen of ik wel of niet een hand zou geven (of toch een knuffel?) en wat ik eigenlijk moest zeggen, stapte ik in de auto om mijn kind op te halen. Het leven gaat door. En de zwemles ook. Behalve dat ik de kleding om met-kleren-aan te zwemmen was vergeten, sloten we deze rare dag toch af met een succes waarbij ik live ter plaatse was: mijn kind zwom door het gat!

lees ook: gezeur door een donkere bril

de afbeelding is van Carolyn Booth via Pixabay