Helpt je kind wel eens in huis?

Een helpende hondje, het deed me denken aan een verhaal van een tante van mij, over kinderen en helpen in huis.

Ze was juf in hart en nieren, maar had dat opgegeven toen ze trouwden. In haar tijd was dat geen keuze, vrouwen stopten met werken zodra ze in het huwelijksbootje waren gestapt. Echter de tijden veranderden. En ( en dat was niet onbelangrijk ) op de basisschool kampten ze met een enorm te kort aan juffen en meesters.
Geen wonder dus dat haar oude school eens voorzichtig kwam informeren of ze niet weer een paar dagen voor de klas wilde.
Zij wilde wel! Maar dat natuurlijk wel gevolgen voor het huishouden. Dus die avond bespraken oom en tante aan tafel met hun drie kinderen dat mama weer geen werken. Dat was fijn voor mama en zo kwam er ook wat meer geld voor leuke dingen. Echter…elke nadeel heb se voordeel, zoals het heet. Mama zou minder tijd hebben voor het huishouden, de kinderen moesten bijspringen. De kinderen vonden het best. De taken werden verdeeld. En toen? Toen zat de jongste ineens te huilen..
Wat bleek? Hij had geen taak!!!! Snel werd besloten dat hij in het vervolg de prullenbakken zou legen.

Je hebt helpen en helpen…

Helpen, samen doen, is iets heel anders dan verplichte taken als “je kamer opruimen, het konijnenhok schoonmaken” of “neem mee wat er op de trap ligt!!!!”
Tegen dat soort verplichtingen heb ik me als kind altijd verzet ( eerlijk gezegd, doe ik nog) maar als er geholpen moet worden, dan kan je altijd op me rekenen.

En – mag ik even als trotste moeder – op mijn kinderen doe je ook nooit vergeefs een beroep.
Net als het hondje in de foto: moet er wat gebeuren? Geen probleem.
Dan steken we een poot uit!

En nu ben ik eens nieuwsgierig: hoe behulpzaam zijn jouw kinderen?

zin in meer: lees ook eens : Geluk zit in een klein hoekje