Als je kind beroemd wil worden

Laatst las ik een prachtige quote bij Alan de Botton, van the school of life: the proof of good parenting: the child had no desire to be famous.

Ik keek ernaar en ik dacht: dat klopt! Maar zoals het soms met deze dingen gaat, wist ik niet zo goed waarom….

Ik weet dat ik stressende, nagelbijtende ouders bij tv programma’s waar kinderen kunnen winnen en dan tijdelijk beroemd worden, zoals the Voice Kids ofzo lichtelijk overdreven vindt.
“Mens,”  denk ik dan bij mezelf: de wereld vergaat niet, hoor. En van al die kindjes die gewonnen hebben, hoor je nooit meer wat..”

Ik weet dat in de sportwereld, kinderen heel jong gescout worden. Bij sommige sporten is de kans om echt verder te groeien op je tiende al verkeken…Maar is dat erg?
Uit de turnwereld komen nu verhalen naar boven, hoe verschrikkelijk die tocht naar de top is geweest. En volgens mij wisten we dat allemaal al lang…
Moet je dat voor je kind wensen? Ik vraag het maar.

Realiseren kind en ouder zich, wat het vraagt om beroemd te worden, in dat waar je goed in bent?
Of dat nu turnen is of viool spelen?
Er is denk ik, een enorm verschil tussen iets heel leuk vinden en heel graag doen en er alles aan opofferen.

Want dat is wat het vraagt: beroemd worden betekent offers brengen. Realiseren kinderen zich dat, vraag ik me af?
Als je het mij vraagt niet. En dat hoeft ook niet. Kinderen mogen gerust dromen, sterker: kinderen moeten dromen. Maar als je het mij vraagt, als moeder, heb ik liever dat ze dromen van een wereld zonder zwerfdieren, of zonder arme landen. Of desnoods een wereld zonder scholen.

Wat moet je doen als je kind zegt: ik wil later beroemd worden?

Dat is simpel: dan zeg je gewoon: ”Prima idee ! Daar moet je per week minstens 15 uur voor trainen. Zullen we morgen beginnen?”