Duimendraaien tijdens het duimen afleren. door Deli

Al langere tijd probeer ik mijn zoontje erop voor te bereiden dat hij ooit het duimen moet afleren.
Elke keer kwam er iets tussen waardoor het mij niet het goede moment leek. Totdat ik me bedacht
dat dat goede moment niet bestaat, maar hij was zelf totaal niet gemotiveerd om ermee te stoppen.
De tandarts kon hem niet overtuigen. En ruim een jaar geleden had Sinterklaas er wat van gezegd,
maar ook dat had geen effect.

de logopedist

Mijn kind is geboren met een afwijking in zijn mond (een lip- en kaakspleet, oftewel schisis).
Daardoor moeten we regelmatig voor controles op bezoek bij een hele groep artsen. Begin deze
maand was het weer zover. Ik had onder andere de vraag gesteld hoe hij van het slissen af kon
komen. De logopedist vroeg hem of hij duimt. “Ja.” antwoordde mijn zoon (hij is al 6 en wil niet dat ik
hem nog zoonTJE noem). Dan moet dat eerst afgeleerd worden, anders heeft logopedie geen zin.

Duimen afleren, dus

Op de röntgenfoto’s die gemaakt waren, kon mijn zoon met eigen ogen zien hoe zijn grote-mensen-
tanden door gaan komen na het wisselen. Hij was onder de indruk. Eén van zijn voortanden was
duidelijk gedraaid in beeld te zien. En de rest zag er ook best scheef uit. Dit heeft te maken met zijn
afwijking (er mist een stuk bot, waardoor alles opschuift), maar de kaakchirurg maakte hem nog even
duidelijk dat die stand door duimen zéker niét beter wordt. Afleren dus, dat duimen.

In slaap vallen zonder duimen?

Verdrietig ging hij die avond naar bed. Vol goede moed deed hij zijn best om in slaap te vallen zonder
zijn duim in zijn mond te doen. Automatisch ging die er toch in toen hij zich op zijn andere zij draaide.
Maar gemotiveerd was hij nu wel. De volgende avond besloten we het daarom anders aan te pakken.
Ik had hem al aangegeven dat hij met een handschoen aan kon gaan slapen. Ik vertelde hem dat ik
dat als kind deed toen ik van de twee vingers in mijn mond af wilde komen nadat mijn voortanden
scheef doorkwamen toen ik een jaar of 9 was. Na een week was ik genezen. Maar hij wilde geen
handschoen. Het werd een pleister.

de pleister

Die pleister leek te helpen. Maar helaas, in de ochtend lag er een natte pleister op zijn kussen en zat
zijn duim in zijn mond. We probeerden twee pleisters, we probeerden tape om zijn duim. We
probeerden nog meer tape om zijn duim. We probeerden tape om de mouw van zijn pyjamajasje,
maar dan kon hij zijn vingers niet meer bewegen en die moesten kunnen bewegen. Hij aait namelijk
met zijn vingers zijn slaapknuffel Sied tegen zijn neus. En dat met dezelfde hand als die duim, die
daardoor steeds verleidelijk dicht bij zijn mond blijft. Ik vroeg hem voorzichtig of hij misschien zonder
Sied wilde gaan slapen. Toen ik meteen de paniek in zijn ogen zag, zei ik gelijk al zelf hardop “Nee,
dat gaan we niet doen.”

de handschoen

Toch die handschoen maar. Ondertussen lag ik al 5 dagen naast hem in zijn bed te wachten totdat hij
in slaap viel. Niet alleen omdat ik er voor hem wilde zijn om hem te troosten, maar ook om die duim
in de gaten te houden. Dat in slaap komen ging op zich wel wat beter. Oké, hij slaapt pas tegen 22.00
uur, maar ik had nog steeds de hoop dat het een week zou duren en dat had ik er wel voor over.

er moest een oplossing komen…

Maar er moest nog een oplossing komen voor de nachten waarin die duim toch steeds weer
automatisch zijn mond in ging, ook met een vieze wollige handschoen aan. Dan maar in mijn bed
slapen. Een paar keer per nacht werd ik wakker door zijn gedraai en gedroom. Dat gaf niks, want dan
kon ik meteen die duim er weer uittrekken. De handschoen was inmiddels vervangen door
hardnekkig chemisch anti-duim spul van de drogist. Echt héél smerig spul. Maar als je slaapt, proef je
dat blijkbaar niet, want die duim bleef er gewoon ingaan.

Na 2 weken wilde mijn zoon weer in zijn eigen bed slapen. Dat vond ik ook niet erg, want het duimen afleren begon
mij eigenlijk ook wel een beetje op te breken. Ik hoefde niet meer bij hem te blijven totdat hij ging
slapen en ik was blij dat ik eindelijk weer eens wat achtergebleven huishoudelijke klusjes kon doen.
Na een half uurtje sliep hij al. En jawel, heerlijk als vanouds mét zijn duim in zijn mond die behoorlijk
stevig vastgezogen werd en die handschoen lag ernaast. Zijn voorberaden plannetje heb ik in de
ochtend gelijk maar even met hem besproken. Er lag die avond dan ook géén muntje onder zijn
kussen, wat ik als beloning had bedacht.

Heeft een beloningssysteem nut?

Zo’n beloningssysteem heeft volgens mij totaal geen nut, het is er eigenlijk meer om mijn eigen
schuldgevoel af te kopen. Ik probeerde stickers plakken om een beloning te verdienen (zoals op een
ander moment dan normaal extra televisiekijken). Ik probeerde cadeautjes. En dus ook geld onder
zijn kussen wanneer het ‘goed’ gegaan was. En met dat goed gaan kon ik dus eigenlijk alleen het
stukje in slaap vallen belonen. Want in de nacht gebeurt het toch echt automatisch, waar hij zelf
niets meer van weet.

Mijn conclusie: de gouden tip (naast veeeeel geduld hebben) bestaat naar mijn idee niet. Maar ik blijf
duimen dat het hem lukt om te stoppen!

Lees van Deli ook: geven is geluk ontvangen

Foto: Pixabay