Carryyoga en de i-phone.

CARRYOGA: yogalessen voor moeder en kind

Wat is het doel van carryyoga en waarom zou je deze vorm van yoga doen?

Een anekdote:
Toen ik op het perron aan kwam lopen, stonden zij er al. Oma, moeder en haar kleine dochtertje in een wandelwagen. We wachtten op dezelfde trein. Aangezien ik veel te vroeg was en zij ook, had ik volop de gelegenheid om hen te observeren.

Uit hun gesprek begreep ik dat ze naar de Efteling gingen. Het kleine meisje was opgetogen over dit alles en probeerde haar vreugde met haar oma en moeder te delen. Ze kreeg geen reactie. Moeder en oma, twee eigentijds geklede vrouwen, waar bij je nauwelijks kon zien wie de moeder of wie de dochter was, waren druk in de weer met hun smartphone. “Ik zet even een berichtje op facebook”, zei moeder. Snel maakte ze een foto van haar kind en moeder en plaatste deze op facebook met de waarschijnlijk de zinssnede: dagje Efteling #zinin .

Aandacht voor het kind?

Haar dochtertje was ondertussen aan het jengelen en aan het roepen: mama, mama……totdat ze mijn blik ving. Verbaasd dat iemand naar haar keek. Ik lachte naar haar en zij lachte naar mij. Ze draaide haar hoofd weg en ik deed dat ook. Tersluiks keek ze of ik al weer keek en ik deed dat ook. Kiekeboe spelen met je ogen.

Daarna keerde ze haar blik weer van me af en ze probeerde de aandacht van moeder en oma te trekken: “En nu hou jeop met dat gejengel anders dan mag je niet mee naar de … (ik kon niet verstaan waar het kind niet mee naar toe mocht). “Ze is hyperactief”, zei de moeder tegen mij toen zij merkte dat ik het allemaal zag gebeuren. Meteen richtte ze haar blik weer op haar Iphone; haar ogen geconcentreerd gericht op het beeldschermpje , vertelde ze aan oma hoeveel likes en reacties ze op haar facebookbericht had gekregen.

“Ik zet het ook nog even op twitter”, zei oma want dan weten –en dit kon ik ook weer niet verstaan- dat ik vandaag weg ben. Opwegnaar #Efteling #treinheeftvertraging

Moeder keek naar haar dochtertje en wilde zich met haar bezighouden. Ze werd gebeld en keek op het beeldscherm. “”O, dat moet ik even afhandelen”
Haar kind keek naar oma. Oma hield zich even met haar bezig terwijl ze steeds een blik wierp op de iphone….

Overal om je heen

Hier stop ik dan met deze anekdote die waar gebeurd is. Overal om je heen zie je vaders en moeders die meer oog hebben voor hun Iphone dan voor hun kind. Laatst las ik ergens in een artikel dat ouders tijdens de zwemles van hun kinderen meer op het beeldscherm bezig zijn dan dat ze naar het zwemmen van hun kind kijken.

Als ik zo om me heen kijk dan zie ik veel mensen, met en zonder kinderen, die zich opsluiten in hun virtuele wereldje van de Iphone. Het verhaal van eenzaamheid en afgescheidenheid versus contact. De anekdote over een klein meisje dat met haar moeder en oma naar de Efteling gaat, maar die totaal geen aansluiting vindt met een in zichzelf gestolde moeder en oma. en wat dat t emaken heeft met yogalessen voor moeder en kind leg ik verderop uit.

Het is helemaal niet erg dat moeder en oma met hun telefoons bezig waren, maar het zit in iets diepers. Oma, moeder en kind waren van elkaar afgescheiden. Dat diepere is moeilijk in woorden weer te geven en als je gewend bent om alleen naar het puur concrete en materialistische te kijken dan begrijp je niet wat ik bedoel.

Wat ik miste

Ik miste vanuit de moeder naar haar kind toe een bepaalde onzichtbare warme stroom. Een stroom waarmee de moeder haar kind omhult en beschermt. Die stroom is een uitbreiding van haar warme lichaam. Niet te zien met de ogen maar voelbaar en zeker kinderen voelen die stroom. Als mensen zich voortdurend richtten op hun mobiel en die hun leven laat regeren dan komen ze in een eigen besloten wereld, die afgescheiden is en die eenzaam maakt.

Er is geen onverdeelde aandacht meer voor wat er is. De volledige aandacht voor je kind. En dat heeft wellicht gevolgen voor kinderen: kunnen zij hun basis voelen en voelen wie zij in diepste zijn? (uit: Gerritse, “Over kleine dingen.”) Kunnen zij later rust vinden bij mensen en de dingen vinden die hen ten diepste raken? Kunnen zij zo “wortelen”? Zo kun je kinderen krijgen die niet meer kunnen kiezen, zich niet meer veilig en geborgen kunnen voelen. Kinderen die meteen hun behoeftes vervuld willen hebben en die niet meer kunnen wachten?

Yogalessen voor moeder en kind

Het is niet zo dat ik vind dat alles fout is momenteel, maar ik zie wel om me heen dat de opkomst van de mobiel grote invloed heeft op kinderen en dan met name kleine kinderen. Ouders zijn hun voorbeeld en dat is het enige wat telt in de opvoeding. In de carryogales kunnen ouders zich hiervan bewust worden. Kinderen doen hun ouders na in alles wat ze doen.

Mijn eigen kinderen zijn opgegroeid in de jaren ’80 en ’90. Wij hadden zelf in 1985 al een computer omdat mijn man en ik allebei aan het afstuderen waren en dat ding was heel handig. Alleen was het gebruik van een computer nog niet zo verweven met het alledaagse leven als nu. Het internet werd pas veel later belangrijk. En mobiele telefoons waren er toen nog helemaal niet.

In 1999 heb ik mijn eerste mobiel gekocht en mijn kinderen pakten dan de afstandsbediening van de televisie om mij na te doen als ik belde. Maar al heel snel haalden ze mij in en mijn zoon, die in 2000 16 jaar was, wist veel meer van het internet dan ik. Ik herinner me nog dat ik achter zijn computer zat om iets op te zoeken en ineens meldt iemand zich aan via een chatprogramma. Wist ik veel wat dit was: het enige probleem voor mij was hoe ik dit programma uit kon doen om verder met mijn eigen dingen te kunnen gaan. Maar ik dwaal af en tegelijkertijd legt het uit hoe een voorbeeld jij voor een kind bent als het over onverdeelde aandacht gaat.

Yoga is een bewustwordingsproces, een spiegel die laat zien wat er is. In een carryogales geeft een moeder of vader de ONVERDEELDE AANDACHT aan een kind. Verbinden en het opheffen van afgescheidenheid en een subtiel afstemmen op elkaar.
lees ook : carry yoga een exclusief interview
Carryoga : yogalessen voor moeder en kind