Liefde op het eerste gezicht.

Liefde op het eerste gezicht was het. Op het moment dat ik mijn dochter in mijn armen hield, met haar grote bos pikzwart haar en haar schattig verfrommelde neusje, haar mooie roze wangetjes, was ik verliefd: hopeloos, totaal en redeloos verliefd. 
Ik kon niet genoeg van haar krijgen: aan elke hand vijf vingertjes, aan elke voet vijf schattige teentjes. En kijk nou toch, ze doet haar oogjes open, ze kijkt naar me! 

Absoluut hoteldebotel totaal verrukt was ik. 

Ik weet dat elke moeder zich in dat moment herkent. Later als je naar de foto’s kijkt, moet je wel toegeven dat je baby toch niet helemaal de allermooiste baby op de hele wijde wereld was. 
Dat dat neusje misschien nog wel een beetje raar plat zat en die wangetjes wel erg bol waren…. 

Realiteit verandert niets aan de liefde

Maar vreemd genoeg, doet dat er dus helemaal niet toe. 
Je verstand kan een woordje mee gaan spreken, wat redelijkheid en objectiviteit in het verhaal brengen. Maar dat verandert je gevoel totaal niet, de liefde blijft precies hetzelfde als op het moment dat ze in mijn armen werd gelegd. Mijn meisje was het mooiste meisje en dat blijft ze ook. 

In de dagelijkse opvoedpraktijk, verdwijnt dat gevoel natuurlijk naar de achtergrond. En dat is maar goed ook. Je kind zou er redelijk tot volkomen onuitstaanbaar van worden, wanneer ze dag in dag uit zou horen dat ze de aller, allermooiste was. En de beste en de leukste. We kennen allemaal van die kinderen, is het niet. 

Maar vaak, als ik eerlijk ben nog steeds terwijl ze allang volwassen is, kan het me dan ineens als een bliksemschicht raken: dat volkomen verliefde gevoel, die enorme verbazing dat ik zoiets prachtigs en volmaakts op de wereld heb gezet… 

Liefde op het eerste gezicht en het tweede en het derde…. 

Lees ook: verantwoord op voeden? Hoe dan