Je neemt natuurlijk altijd je eigen moeder mee

Toen ik moeder werd, nam ik me heilig voor niet op mijn eigen moeder te lijken.
Je snapt meteen: ik had niet zo’n heel warme band met haar. Wat ik vooral erg lastig vond, zeker toen puber werd en later nog volwassen ook, was dat ze een heel klein wereldje had.

Voor een jong kind is dat heerlijk. Lekker veilig en beschermd. Zo hoort het en zo niet. Dit is goed en dat is fout. Je eet met mes en vork en niet met een arm onder tafel. Popmuziek was herrie, klassieke muziek was goed ( en Vera Lynn mocht ook )
Stripboeken, dat was geen lezen. Je las maar letters en ging niet plaatjes zitten kijken…

Je weet, ik groeide op in de tijd van de Flower Power en wij maakten ons wel los van al die “burgerlijkheden” zoals wij dat noemden. Truttigheid, zouden we nu zeggen.

Mijn moeder zag dat allemaal wel gebeuren en heeft er verwilderd naar staan kijken…ze snapte er helemaal niets van….

Later, toen ik was uitgeraasd, kwamen we wel weer nader tot mekaar en kon ik haar ook om een aantal zaken wel waarderen. Maar echt close, zoals ik met haar was als kind op de basisschool, zijn we niet meer geworden.

Ik ben inderdaad, dat durf ik wel van me-zelf te zeggen, een moeder geworden, die op zijn minst oprecht haar best doet, haar tijd te begrijpen. Dat wil echt niet zeggen, dat ik alles van deze tijd goed en mooi en leuk vind! Maar ik denk nooit “dat hoort nu eenmaal zo!” Die open-minded ness heb ik dus met terugwerkende kracht aan mijn eigen moeder te danken. Of zit het gewoon in me, dat zou ik stiekem toch wel leuker vinden.

En wat ik nog meer heb van mijn moeder? Nou …ik eet nog altijd keurig met mes en vork, want zo hoort het…Ik luister zeer zelden naar klassieke muziek. En ik lees nooit een stripboek..

Grappig he, die mix van dingen die je mee neemt van je eigen moeder…

Lees ook eens : Je houdt zoveel van ze dat het pijn doet