Monkey does as monkey….. 

Wat doen jullie, vroeg een van de moeders van BabyenKind, wanneer een volwassen in de buurt van je kind schuttingtaal gebruikt? 

“Als er iets is wat ik niet wil”, zei ze “is het dat mijn kind leert woorden als eikel te gebruiken om anderen te omschrijven” 

Als je kind razendsnel iets oppakt 

We waren het er onder elkaar snel over eens, dat het veel uitmaakt of je een kind hebt met een heel goede neus voor ongewenst taalgebruik, of dat je een kind hebt wat makkelijk te corrigeren is. 
Moeder C gaf aan dat zij en haar hubbie echt enorm op hun woorden moesten letten, tja monkey does as monkey hears en hun “aapje” hoorde heel goed wat hij niet moest horen. 
Moeder A gaf aan dat er bij haar in een boze bui ook wel eens iets minder parlementairs gezegd wordt. Zij geeft dan onmiddellijk aan, dat ze dat woord niet had moeten gebruiken. En die rekenen wij ook goed. Het aapje hoort twee dingen: schuttingtaal en dat je die niet hoort te gebruiken… 

Schuttingtaal thuis 

Het probleem is dat je thuis de zaken redelijk in de hand hebt, maar dat je geen grip hebt op wat er in december aan de kersttafel gezegd wordt, bijvoorbeeld. 
Moeder E, met wie we dit blog opende, zat in zo’n situatie. Een oom beschreef tijdens het kerstdiner zijn buurman vrolijk als een enorme eikel. Nog geen twee minuten later piepte haar dertienjarige dochter, dat haar docent wiskunde ook een enorme eikel was! 
 
Moeder E wist niet meer te doen, dan haar dochter te vertellen dat zij dergelijke taal niet wilde horen. In de ogen van alle andere moeders (inclusief die van mijzelf) ook de enige oplossing, die je op dat moment tegen schuttingtaal kan inzetten. Je kind weet hoe je erover denkt en het betreffende familielid weet dat ook. 

Schuttingtaal buiten 

Anders wordt het natuurlijk als een vader/moeder lang de lijn ineens zaken brult als: “pak die bal l**!” En s avonds vliegt dat woord ineens over tafel. Natuurlijk kan en moet je dan vertellen dat dat soort woorden in jouw huis niet worden gebruikt. Maar de aanstichter kan je daar – helaas – niet meer op aanspreken. 

Overigens had mijn moeder op dat soort zaken het perfecte antwoord. Ze keek enorm arrogant en trok haar neus op. Als of ze iets heel smerigs rook. En sprak dan verbaasd: “Wat zei je?”