Op avontuur naar het tuincentrum

De laatste tijd vindt mijn zoontje het erg leuk om naar het winkelcentrum te gaan. Het liefst wil hij er elke dag boodschappen gaan doen. Aangezien we daar op zijn tempo gemiddeld 1,5 uur over doen, beperk ik dat uitje tot 1 × per week. Laatst waren we een dagje vrij en toen ik hem vroeg wat hij wilde gaan doen, opperde hij om naar de supermarkt te gaan. Ik vond dat we wel genoeg eten in huis hadden. Al heel lang wilde ik eens vleesetende plantjes om wat kleine vliegjes in huis te vangen, dus maakten we een compromis. We gingen naar het tuincentrum. Ook weer “nieuw” voor hem, omdat we er tijdens de pandemie niet zijn geweest.

Plantjes kopen met hindernissen

Het avontuur begon op de parkeerplaats. Wij wachtten in ons kleine autootje om achteruit een parkeervak in te draaien. De vrouw die op ‘ons’ parkeervak liep, maakte niet veel haast. Na een doffe knal en mijn zoontje die een beetje naar voren schoot in zijn autostoeltje, begreep ik waarom de vrouw wachtte met oversteken. Zij zag het gebeuren. Een dikke Mercedes reed achteruit uit het parkeervak schuin tegenover ons. De bestuurder had ons blikje daarbij niet gezien. Hij kon de lak van zo van zijn bumper afvegen. Een spoor van lelijke dikke krassen gaven helaas duidelijk aan waar die lak op zijn bumper vandaan kwam.

Mijn handen trilden nog een beetje van de schrik toen ik de winkelwagen voor de deur van het tuincentrum pakte. Gelukkig had mijn zoontje nergens last van en klom hij er vrolijk in. Onderweg in de auto had hij al een beetje geraden wat er in een tuincentrum allemaal te koop zou zijn. En hij keek zijn ogen uit. “Oooohhh, allemaal bloemen! Díe wil ik, nee, die wil ik! Mogen we ze allebei, mama?” Het leek wel of we langs de broodjes in de supermarkt liepen. Croissantjes rijmt op plantjes en vooruit, er konden ook nog wel een paar kleine plantjes voor op het balkon mee.

Nee, ze eten geen mensen

En dan nu op naar de vlees-eters-afdeling. Via een laaaange slingerweg waarbij we natuurlijk niet om de dierenafdeling heen konden, kwamen we terecht bij de vleesetende plantjes. Ik weet nog dat ik het zelf als kind ook spannend vond toen ik hoorde van het bestaan. Dus ik liet ze voorzichtig aan hem zien en legde nog een keer uit dat ze echt geen mensen opeten voordat ik de vier verschillende plantjes voor zijn neus in het karretje zette. 

Weer thuisgekomen, vermaakte mijn zoontje zich door naar vliegjes te zoeken om die naar de spannende plantjes te lokken. En ik zette in plaats van de bloemetjes buiten, de computer aan om de verzekering in te lichten over de schade op de parkeerplaats.