Allemaal een handje geven! Peuters in de metro

wanneer de juf zegt: allemaal een handje geven.

We staan op  het perron van de Metro. Vlaak naast ons staat een klasje  peuters. Een stuk of twintig zo te zien. Met vier begeleiders. De peutertjes staan zoet in een groepje bij elkaar. De metro rijdt het station binnen. `”Allemaal een handje geven! ” roept een van de juffen.

De peuters geven elkaar braaf een handje. “Vlug instappen! ” roept een andere juf. En hup-hup-hup als een lief stel kleine eendjes achter moeder eend aan, hupt het hele klasje peuters vrolijk de metro in.
Wij stappen er achteraan.

Het clubje blijft vlak bij de deur staan. Juf een zegt vriendelijk maar heel gedecideerd: “allemaal opletten, de volgende halte moeten we eruit” Wij ook, dus ik kan dit gebeuren rustig bekijken.
Voor we het weten, komt het volgend station in zicht. De afstand van station naar station is soms maar een paar minuten rijden.

Allemaal een handje geven!

“Allemaal een handje geven”, klinkt het weer. En de peuters geven weer een handje. “Vlug eruit! “ En hup daar gaan de jonge eendjes weer! Trip, trip, trip en ze staan weer buiten. Drie juffen tellen de koppies en juf vier (die trouwens een meester is) scant de coupe. “Er zal er toch niet eentje……” In de paar tellen dat de Metro nog stilstaat, kan een  ramp voorkomen worden.

Maar gelukkig, ze staan allemaal op het perron ieder peutertje hand in hand met een ander peutertje. En zo wandelen ze het station uit. En dan valt me iets op, Of eigenlijk dan pas merk ik wat er niet is. Er is geen gedoe. Er is geen “ja, maar, jufufff ik wil niet naast Janniek lopen” of: “ik wil alleen lopen en dat ga ik ook doenhoen!!”
Er is geen: juf hij knijpt, zij heeft mijn pop gepikt, er is geen dit en geen dat… Er is helemaal geen gedoe.

De peuters gaan op stap met hun juf. Gewoon. Gezellig. Zonder gedoe. Zou dat ook de Franse slag zijn?

Lees ook eens: geen eigen bed?