Moederen doe je nooit alleen !
Moederen, dat is een “vak” apart. En laat een ding duidelijk zijn: je kan het niet alleen…
Mijn favoriete gezegde is: it takes a village to raise a child.
Voor mij zegt dat: je hebt elkaar nodig. We moeten op elkaar en vooral elkaars kinderen passen!
Niet alleen of ze geen gevaar lopen, maar ook om ze waarden en normen bij te brengen.
En als je nu eens goed om je heen kijkt, dan zie je voortdurend hoe het “dorp” zich om het kind bekommert. Met de meest grote vanzelfsprekendheid, grijp je een loslopende onbekende peuter in de kraag, die bezig is zich op de snelweg te storten. Met dezelfde vanzelfsprekendheid, zak je door je knieën wanneer je een huilende dreumes ziet en vraag je: “Wat is er?”
Wat waarden en normen betreft: wanneer jij grote kinderen een kleiner kind ziet pesten, dan grijp je in. Zonder nadenken, ga jij moederen.
Maar het “dorp” is vele malen groter dan de toevallige passanten. In het dorp wonen ook je familieleden. Vader, moeder, broers, zussen, neven, nichten: noem het maar op.
En bovendien wonen daar je vrienden en vriendinnen. En die groep heb je nog veel harder nodig om een kind op te voeden.
Moederen heeft anderen nodig.
Wanneer je bv een moeder zonder moeder bent dan mis je voorbeelden of steun. Wanneer je enig kind was in een gezin zonder veel neven en nichten, dan moet je helemaal wennen aan baby’s (ik ken iemand die thuisgekomen uit het ziekenhuis de boreling niet uit de maxicosy durfde te halen: het kind kon breken! Het was zo klein en teer!)
Geen moeder kan zonder een vangnet van vertrouwelingen, al dan niet familie, waar je aan kan kloppen. Om raad en steun. Of het nu gaat om een koortsige dreumes of een puber die de tent afbreekt… Je hebt vertrouwelingen nodig, die zeggen: probeer eens dit, probeer eens dat.
Mensen die je durven zeggen: dit niet doen, dat wel. En die bovenal je niet volkomen gestoord vinden omdat je je zorgen maakt.
Want moederen kan je niet alleen.
Ik vind andere culturen vaak zo’n mooi voorbeeld: op Bali is écht iedereen verantwoordelijk voor een kind. Daar groeien jonge kinderen soms al op bij familieleden omdat dat beter uitkomt met school of zo.
De Nederlandse opvoeding wordt steeds individueler, waardoor er steeds meer op het bordje van de school geplaatst wordt.
Zeer herkenbaar. Zelf ben ik geen moeder maar ik heb wel vrienden die kinderen hebben, ik heb neefjes en nichtjes, …
Helemaal waar, ik ben zelf (nog) geen moeder, maar ik woon op mezelf en merk dat ik voor veel dingen raad pleeg bij mijn moeder.
Ik ben het helemaal eens met je! Ikzelf ben een alleenstaande moeder en heb altijd hulp van vooral mijn broers en mijn moeder toen zij nog leefde. Alleen had ik het niet gekund, althans ik had niet de liefde en zorg in deze mate kunnen bieden aan mijn dochter. Ben er heel blij mee!
Zelf ben ik geen moeder, maar soms moeder ik toch over mijn neefjes en nichtje. Het gebeurt op een natuurlijke manier. Soms zie ik net iets gebeuren als mijn zusjes even bezig zijn.
Moederen kun je inderdaad niet alleen. Maar ik heb heel erg het gevoel dat ‘helpen’ minder gewaardeerd wordt. Voor je het weet zet een moeder een brief aan jou op Facebook waarin ze vertelt hoe irritant je was. Het is mij niet overkomen, maar ik zie het regelmatig op blogs ; )
Ik heb ook heel veel gehad aan vriendinnen, mijn moeder, zusje etc voor advies/hulp. Fijn dat dat kan! <3
Dit is waarom mamablogs zo ontzettend populair zijn. Je wilt uiteraard mensen om je heen die je kunnen helpen, maar ook andere moeders hun verhalen horen hoe zij het doen. Stukje herkenning.
daar zou je best wel eens gelijk in kunnen hebben