Ze kunnen niet met en niet zonder elkaar

samen spelen

Samen spelen of samen vechten, wat is het

‘Ze kunnen niet met en niet zonder elkaar’ dat is vast een zin die je veel ouders al eens hebt horen zeggen.Want samen spelen….dat gaat niet altijd helemaal,zeg maar soepel..  Als je meerdere kinderen hebt, heb je het vast zelf wel eens gezegd.

Ik in ieder geval wel!

Mijn dochter en zoon schelen 3,5 jaar.  Een prima leeftijdsverschil, al zeg ik het zelf.
Mijn dochter besefte heel goed dat er een baby bij kwam, dat ze grote zus werd. Ik kon haar goed betrekken bij de zwangerschap en ze was meteen een lieve zorgzame grote zus toen haar broertje werd geboren.  Zo’n kleine baby,daar kan je als bijna kleuter natuurlijk nog niet zo veel mee. Naarmate hij ouder wordt, gaan ze veel meer samen spelen. Heel leuk, maar niet altijd…

De vriendschap tussen zus en broer en samen spelen…..

We wonen aan een drukke weg in een niet-kinderrijke buurt. Dus mijn kinderen zijn veel op elkaar aangewezen als we thuis zijn.  Mijn dochter van 6 speelt graag met haar Playmobil, dat staat op haar kamer en in principe speelt ze daar alleen, zonder haar broertje van 2,5 jaar. Maar af en toe sluipt de peuter daar toch naar binnen, want iets waar je eigenlijk niet mee mag spelen, is het leukste speelgoed dat er is!  Nog geen twee tellen later staat mijn dochter in de woonkamer, of we haar broertje even uit haar kamer willen halen. En weer twee tellen later heb ik een huilende peuter in de woonkamer, die niet snapt dat hij niet met zijn zus mag spelen.

Ze kunnen heel lief samen spelen

Nadat grote zus een tijdje alleen heeft gespeeld komt ze in de woonkamer met haar broertje spelen. Samen bouwen ze de hoogste blokken torens of langste treinsporen. Mijn zoon vind het prachtig en geniet van de aandacht die hij krijgt van zijn zus. Terwijl mijn dochter het erg fijn vindt om de grote zus te zijn die weet hoe het moet en alles voor wil doen.
Maar soms wil mijn dochter, die het goed bedoeld, iets te veel moederen over haar broertje of heeft mijn zoon geen zin meer om met de trein te spelen. De concentratieboog van een 2-jarige is natuurlijk ook een stuk kleiner dan die van een 6-jarige.
En dat gaat nou eenmaal niet altijd goed.

Gevolg: ruzie!

Mijn dochter kan zichzelf goed in woorden uitdrukken. Maar hoe harder zij gaat mopperen tegen haar broertje, hoe meer hij er tegenin gaat. En aangezien zijn woordenschat wat minder groot is, gaat dat met fysiek geweld.
Het gebeurt dan ook met enige regelmaat, dat dochter huilend bij ons komt, omdat haar broertje haar pijn heeft gedaan, terwijl ze zelf de ruzie is ‘begonnen’.
Ik wijs de kinderen daar dan ook allebei op.  De een mag niet slaan, maar de ander hoeft zich ook niet op te dringen aan de ander. Dan kunnen jullie beter apart gaan spelen.
Soms proberen ze het nog even samen, maar anders haal ik ze uit elkaar. Een binnen, ander buiten of een spelletje doen met de een en de ander zelf of met papa iets doen.

En als dat allemaal echt niet werkt, is er altijd nog onze beste vriend; de televisie! 😉

lees meer van mamajezzblog

11 antwoorden
  1. Lonneke zegt:

    Ik ken het van mezelf van vroeger met mijn zusje. We konden heel lief samen spelen maar dat kon ook soms wel heel anders zijn. Nu ben ikzelf moeder van een dochter. Ze is alleen maar kan zich gelukkig wel goed vermaken toch houdt ik de deur op een kier voor een tweede.

    Beantwoorden
  2. Nicole zegt:

    Yep, heel herkenbaar. Onze jongens schelen 21 maanden, en ook hier kunnen ze niet met maar ook niet zonder elkaar. Het is heel vaak raak tussen die twee en vaak om de meest onbenullige dingen. Door hetzelfde raam kijken kan al een aanleiding zijn. En nog heel ehrkenbaar: de één verbaal sterker dan de ander, dus komt het op gegeven moment ook tot een fysieke ruzie. Maar heeft één van hun verdriet, pijn, angst of wat dan ook, dan staan ze weer onvoorwaardelijk voor elkaar klaar. Maar makkelijk is anders…

    Beantwoorden
  3. Denise zegt:

    Dat gaat nog wel even door. Hier zijn ze 9 en 11 en kunnen heel lief zijn met elkaar maar elkaar ook flink dwars zitten en soms bijna aanvallen. Heel vermoeiend! Vooral in een klein huis of niet de optie te hebben ‘Ga jij maar even wat met papa doen’ of zo. Nou ja, meestal duurt het een uur en dan ineens is de rust weergekeerd.

    Beantwoorden
  4. Rory zegt:

    Ik zie het helemaal voor mij. Ik heb er zelf geen ervaring mee (mijn broertje werd geboren toen ik 17 jaar was. Op mijn twintigste ging ik uit huis dus ik heb hem niet echt meegemaakt in dat opzicht) en ik heb zelf een dochtertje. Ze is heel erg op ons gericht maar kan inmiddels zichzelf ook heel goed vermaken. Toch is het altijd leuk om te lezen hoe het er bij anderen aan toe gaat.

    Beantwoorden
  5. Stefaan De Winter zegt:

    Zie het dikwijls bij men neefjes en nichtjes, altijd ruzie! tot ik een opmerking geef op één van hen dan trekken ze plots aan het zelfde zeel 🙂

    Beantwoorden
  6. Linda zegt:

    Oh, heel heel herkenbaar en hier schelen ze maar 15 maanden. Het allermooiste vind ik dat ze, hoezeer ze soms ook ruziemaken, een front kunnen vormen als een ander kindje begint te plagen. Dan is het meteen twee handen op een buik 😉

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *