Uitlaatgassen graag

vakantie Frankrijk

Vakantie Frankrijk: uitlaatgassen graag

Deze zomer in Frankrijk deden we een gouden greep: we vonden een lieflijke camping, met een aangenaam en ruim chalet.Wat je noemt: een kindvriendelijke camping in Frankrijk! Een meertje, veel groen, zacht weer. Het wegvallen van het stramien naar school haasten-judo-zwemles-tennis-huiswerk gaf aanvankelijk wat onduidelijkheid bij de jongetjes. Tijd die ze de eerste dagen opvulden door elkaar wat extra te meppen. Maar daarna liep het goed. Elke dag kwamen er meer vriendjes bij. De oudste heeft gelukkig twee zwemdiploma’s en ging bommetjes maken in het zwembad met zijn nieuwe vrienden. Of met zijn vader baantjes trekken.

Ik heb me zelfs over al mijn zwembad afkeer heen gezet en regelmatig met de twee jongste broertjes gezwommen.

De middelste van vijf genoot van de mountainbike die we voor hem huurden. Hij deed daar hele coole dingen mee, het ging vooral om ‘slidings’. Zelfs de jongste, van toen nog geen 2, had een maatje. Samen gingen die kleine soldaatjes elke ochtend, zo goed als zelfstandig, ‘nijnen voeren’, met eigen geplukte paardenbloemen. De camping had enorm luxueuze konijnenhokken -ik overwoog bijna te ruilen tegen mijn chalet- en grote weides voor geiten en ezeltjes. Geluk is saai, ik weet het, maar dit leven liet zich het beste omschrijven als Puur Geluk, met hoofdletters. Vrede op aarde.

Vakantie in Frankrijk: Een nieuwe situatie

Doordat de kinderen het zo naar hun zin hadden, ontstond er voor hun vader en mij een nieuwe situatie: de twee boeken die we mee hadden, lazen we in twee dagen uit. Sinds er kinderen zijn lees ik gemiddeld maar een boek per vakantie. Mijn vriend een boek per jaar. En dat is naar boven afgerond, voor ons beiden. We vullen allang niet meer een koffer met alleen maar boeken.

Soms wisten we de kinderen uit hun drukke sociale leven los te weken en maakten we wat bescheiden uitstapjes, naar een stad en naar dorpjes aan de kust. Maar elke keer kotste junior de auto volledig onder. En dan niet een beetje, maar echt Joop-Klepzeikerstralen. Als we het bochtige weggetje van het park ook maar afreden, trok hij al bleek weg en doken zijn broers opzij. Of die oudsten begonnen uit paniek zelf al te kokhalzen, voordat die kleine ook maar had kunnen toeslaan. Dat haalde de lol er aardig af. Bij de laatste poging een stad te bekijken kwamen we niet verder dan de Carrefour aan de ringweg. Bij het betreden van de winkel kreeg ik de neiging me te excuseren aan iedereen, toen we stinkend en dampend het pand betraden, met in ons midden een lijkbleke dreumes met kots in zijn haar. Om ons veilig aan de terugtocht te kunnen wagen, sloegen we extra flessen water, opfrisdoekjes, dweilen, bakjes en schone kleren in.

Nog groener

We probeerden zo min mogelijk nog iets met de auto te doen. De vakantie werd daardoor nog groener. Zo groen, dat ik het er spaans benauwd van kreeg. Het internetbereik op het park was slecht, dus die verbinding met de bewoonde wereld was ik kwijt. Ik werd stiller en stiller. Mijn vriend probeerde me ‘s avonds nog op te monteren met ‘het is hier toch mooi in de natuur’ en ‘wat wil je dan’. Ik huilde: ‘Ik wil geen kutkonijnen voeren, ik wil gewoon uitlaatgassen.’
Voor komende zomer zoek ik een omgeving zonder bochtige wegen en zonder heuvels. Met veel verkeer, veel steden, veel mensen en goed weer. En een zwembad mag.

Lees meer van Willemien: zomaar een moeder

vakantie Frankrijk

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *