Zouden we tegen jongens moeten praten, zoals we tegen honden praten?

Met mijn kind praten zoals ik met mijn hond praat, hoe-bedoel-u?

In de New York Times las ik een artikel waarin deze vraag gesteld werd.
Ik vond het wel een heel leuke vraag. De schrijver WENDY MOGEL geeft het volgende voorbeeld.
Stel je zit met de hele familie en de hond al twee uur in de auto. Je stopt voor de voorgeschreven rust.
De hond springt uit de auto en rent als een dolle 3 rondjes over het grasveld. Wat zeg jij? Jij zegt iets van malle hond, gek beest op een toon die affectie toont.

Een jongentje dat drie uur lang op school in de bank heeft gezeten, moest opletten, niet mocht praten, voelt zich als hij thuiskomt ongeveer net zo als die hond…Hij wil rennen en op de bank springen..
Maar zeggen we tegen hem, malle knul, gek kind, op een toon waar alleen maar plezier uitstraalt??

Niks hoor, we zeggen dingen als doe nou toch eens niet zo druk, ga nu toch eens even zitten….

“Leer”, zeg Wendy “met jongens te praten en vooral: naar jongens te luisteren”

“Is het je niet opgevallen”, gaat ze verder “dat jongetjes dol zijn op kennis? En het nog veel leuker vinden, die kennis met je te delen?” Daar heeft ze absoluut een punt, moet ik zeggen. Ik herken dat helemaal. Van zoonlief en neeflief.
Altijd feitjes, altijd verhalen: bij beide heren kon ik verbaasd staan van hun enorme kennis.

Maar valt het je ook op hoe vaak je als moeder zegt: jahaa, strahakss. Even terug naar de vergelijking met de hond. Als een hond je een bal komt brengen is dat een teken dat hij met je wil spelen. Wedden dat je minstens twee keer met de bal gooit, voor je weer door gaat met je bezigheden?

Als je zoon feiten met je komt delen, is dat ook een “bal” Hij biedt je iets aan… Luister even, vraag naar een detail, deel jouw kennis: laat merken dat je de bal waardeert… Kom er een andere keer op terug, koop er een boek of een tijdschrift over.

Kortom: behandel je zoon honds: laat hem rennen en luister naar hem…
Daar worden jullie allebei vast heel gelukkig van