Te koop en geslaagd!

Ik heb ze op facebook al voorbij zien komen: de bordjes kind te koop.

kind te koop ?

Ouders vinden het thuis les geven namelijk niet altijd een feestje. En bieden ze al grappen makend te koop aan.
En dan vraag ik me af, zouden die ouders niet veel meer succes hebben wanneer ze zo’n ouderwets te koop bord op hun raam zouden plakken? Je hebt ze al vanaf  vijf euro….
Stel je even voor, ik loop door de wijk, zie een te koop bord: Kind te koop, 5 jaar, is zindelijk en braaf.
“goh leuk”, denk ik. Ik bel aan, we onderhandelen over de prijs en de zaak is geregeld. Ik ga naar huis met een nieuw kind onder mijn arm.

Grote onzin natuurlijk, maar ik kan het dan niet laten, als ik weer een kind te koop zie op Facebook om even door te fantaseren….

Dat veel ouders het geen grapje vinden om hun kinderen te helpen met het huiswerk, om vierentwintig uur per dag samen te zijn en eigenlijk nergens heen te mogen, dat weten we hier op BabyenKind maar al te goed.
Ondanks dat het vaak zoeken is naar een manier die bij het hele gezin past, dat we allemaal angstig zijn en soms moedeloos, zien we ook hele mooie dingen gebeuren.

Kinderen die onder de ramen van een bejaardenflat allemaal hartjes op de stoep krijten. Mensen die klappen voor verplegend en verzorgend personeel. Een hoogwerker die ter beschikking wordt gesteld, zodat je kan  zwaaien naar je moeder die op vier hoog in het bejaardentehuis woont…En zo kan ik nog wel even doorgaan.
En gisteren zag ik iets wat ik volgens mij al heel lang niet gezien had: kinderen die een kleedje op het grasveld legden, ouders die ieder in hun eigen tuin, gezellig toekeken. Het was gewoon gezellig in de straat. Als dit de nieuwe 1 meter 50 samenleving is, dan geloof ik dat ik dat wel kan volhouden.

de vlag uit ?

Over pluspunt gesproken: hoe vinden de leerlingen die zomaar geslaagd zijn, het feit dat ze geen examen hoeven doen? Bij mijn weten is dat in de geschiedenis maar een keer eerder voorgekomen: in 1945, vlak na de oorlog en toen was dat, na 5 jaar chaos, ook de enige manier. Maar goed, hoe voelt dat  nu voor deze leerlingen? Mag de vlag uit, gaan ze zelf een vlag bedrukken met een gekke tekst?  Of halen ze het diploma  gewoon stilletjes op? Geen eindexamenfeestjes, geen gezwoeg, niet die vreselijke zenuwen, die er nu eenmaal gewoon bij horen? En de speech van de directeur, die iedereen te lang vindt? Geen moeders die toch even een traantje wegpinken… Het moet vreemd voelen, voor deze leerlingen.
Je eindexamen halen, het is toch een periode in je leven die afsluit. Voorgoed kind af: op naar je toekomstige beroep. Bij zo’n overgang horen nu eenmaal rituelen.

Het zal boeiend worden om te zien, hoe geslaagde pubers en hun ouders aan die rituelen vorm zullen geven. Maar ze zullen er vast wel iets op vinden, we hebben het inmiddels al heel vaak gezien: wij zijn een samenleving, die oplossingen zoekt.