School-kerstdiner in de loopgraven. door Queststar

Dit geweldige blog schreef queststar 3 jaar geleden op het forum, het is zo leuk, dat ik het even afstof en weer plaats. Dan kunnen we even lachen om het oude normaal

Tis the season to be jolly! Steden zijn prachtig versierd, miljoenen lampjes twinkelen, de sfeer zit er goed in en – door het hele land kreunt en steunt de normaal goed-geoliede moedermachine: de kerstvieringen op school staan weer voor de deur. Waardoor het knusse kerstfeest ineens meer weg heeft van een loopgravenoorlog.

Voor mij is dit de allereerste keer. Mijn ontgroening, zeg maar. De vorige school hield rekening met mijn onkunde in de keuken. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik niet zo dol ben op mijn keuken en alles wat ik erin kan doen (nou ja, alles waar ie voor bedoeld is, dan). Vorig jaar organiseerde de school daarom maar een kerstwandeling. Hoefde ik alleen maar te filmen. Fijn dat ze er een beetje rekening mee hielden.

Loedermoeder op het kerstdiner

Maar dit jaar ben ook ik aan de beurt: ik moet voor de allereerste keer een bijdrage leveren voor het kerstdiner waar ik zelf geen hap van proef. Ik haalde mijn schouders op en dacht, oké dan.

Dus tja, ik kies voor iets gemakkelijks. Een beetje in de traditie van de kindertraktaties die ik elke keer last-minute in elkaar knutsel: snel en simpel. Ok, die traktaties vielen qua tijdsplanning soms wat tegen. Maar banaan-eierpannenkoeken, daar kan toch niet zo heel veel mee mis gaan? Dus hoewel ik me enigszins een loedermoeder vond omdat ik me er wel heel gemakkelijk vanaf maakte, schreef ik ze toch maar op een kerstbal (zo gaat dat hier). Misschien maak ik er nog wel kerstbomen van, ofzo.

Wij mogen zelf kiezen wat we fabriceren. Ik hoorde dat er ook scholen zijn met intekenlijsten en waar moeders blijkbaar vechtend door het klaslokaal gaan om hun naam te kunnen schrijven achter “stokbrood met kruidenboter” of “drie pakken appelsap”.

Whut?

Moeders op de barricades

Groot was in eerste instantie mijn vreugde (Joy to The World!) dat ik niet het grootste loeder van allemaal was. En tegelijkertijd was ik verbijsterd. In al mijn naïviteit dacht ik dat het kerstdiner voor de koters iets leuks was. Maar blijkbaar is ook dit iets waar het moeder-collectief voor op de barricades gaat.

Het land splitst zich wederom in tweeën. Het ene kamp bestaat uit de creatieve kook- en bakmoeders die met lijnzaad dat in de winterzon is ontkiemd en zelf-rechtsdraaiende biologische kwark het meest briljante en fantastische eetbare bouwwerk in elkaar knutselen. Aan de andere kant halen de anti-keukenprinsessen die hopen een pak appelsap te kunnen inpakken en er dan vanaf te zijn, hun neus luidruchtig op voor alles wat met het kerstdiner te maken heeft.

Klaagzangen en Halleluja’s

In plaats van de vrolijke kerstliederen (Vreeeeede op Aaaaaarde) klinken nu de klaagzangen van de moeders die net naast de pot piesten en niet het gemakkelijkste gerechtje konden kiezen en de halleluja’s van de opgeluchte Pinterest-moeders wanneer het bouwsel is blijven staan. Het lijkt wel een sport om het meest moeilijke of juist het meest simpele gerecht klaar te maken. Om er de meeste tijd in te steken of juist het allerminst. En dat is dan misschien het enige wat de kampen verbindt: Dat we dan helemaal trots op onze prestatie zijn.

Moeders, waar zijn we eigenlijk mee bezig? Want een leuk hapje voor een kind of tien hoeft toch helemaal niet zoveel moeite te kosten? Waarom trekken we alles uit de kast, of spijkeren we die kast juist helemaal dicht, voor iets simpels waar ons nageslacht van kan genieten EN WIJ ZELF OOK?

Should mom stay or should mom go now?

Want denk je eens in: er zijn inmiddels waslijsten vol tips en trucs wat je kan maken voor het kerstdiner en waar je amper tijd mee kwijt bent. Zo’n hapje heb je zo klaar, je bloedjes lever je samen met je hapjes af en dan kun je ’s avonds zelf in alle rust een pizza in de oven schuiven. Een keertje zonder kinderen aan tafel. Heerlijk toch? Dikke win-win, dunkt me.

Moet je als moeder wel aanwezig zijn? Knutsel dan een leuk hapje waar je binnen een kwartier mee klaar bent en vreet jezelf vol met alles wat je medemoeders hebben gebouwd. Een kwartier hapjes maken is minder dan een volledige maaltijd voor je gezin fabriceren dus die tijd heb je gewonnen. En omdat alles tegenwoordig gezond en biologisch en shit moet krijg je op je kerstdiner toch nog je groentes binnen.

Dus ik ga vol energie morgen knutselen aan die banaan-ei pannenkoeken, gooi de jongens om vijf uur de school in en de hapjes erachteraan en geniet van een momentje voor mezelf. Dat ik zelf weer een keer iets warms kan eten, in plaats van dat mijn eten al lang en breed is afgekoeld voordat ik er zelf eens aan kan beginnen. En met een warme pizza in mijn buik ga ik ze dan om half zeven weer ophalen en heb ik mooi even kunnen opladen.

Om wie draait het kerstdiner?

Dus zullen we even ophouden met elkaar afmaken, zo’n kersthapje maken (waar je dus over het algemeen minder tijd mee kwijt bent dan met het koken van een maaltijd) en collectief genieten van de rust – of van het feit dat je niet zo lang in de keuken hebt gestaan?

En als laatste? Het kerstdiner gaat niet om jou, mama. Het gaat om je kind. Of je nou een gingerbread house in elkaar knutselt of een stukje knakworst in bladerdeeg wikkelt: je kind is er echt wel blij mee.

PS: Aan de moeders die dan alsnog op zo’n kerstdiner aanwezig moeten zijn: I salute you. Vet nobel van jou dat jij die schuimbekkende vermoeide hordes kinderen wil begeleiden terwijl ik eindelijk wat tijd voor mezelf heb. All I want for Christmas is You, die mij wat rust gunde, en jij gaf dat aan mij. Thanks, babe <3

Fijn kerstdiner, allemaal!
meer grappige blogs lezen over kerstmis? Lees dan het blog van Daisy over het kerstdiner en de droge worst

zoekje tip? lees dan : kerstdiner met kinderen

Meer lezen van mijn hand? Check dan mijn Volmaakt Onvolmaakte blog, of volg me op Instagram, Facebook of Twitter