Opruimen, omdat het mot….

Is er hier iemand die dol is op opruimen? Dan is dit artikel niet voor jou, sorry.

Je zou toch denken, dat nu de kinderen de deur uit zijn, manlief en ik het hele huis voor onszelf hebben, dat huis het toonbeeld van opgeruimd zou zijn.
Ik kan me goed voorstellen dat je als je nog midden in de kleine kinderen zit en je net weer op een legosteentje bent gaan staan, terwijl je bezig was de doos barbiekleertjes uit te mesten.je snakt naar een huis zonder kinderen.
Een huis waar niet op mysterieuze wijze een halve zak Engelse drop is gesmolten in de boekenkast, waar niet acht paar schoenen door de gang slingeren en je je nek breekt over het negende paar.
Een huis waar  je ijverig opruimen gewoon dagen zichtbaar blijft, in plaats van tien minuten. En nu neem ik het nog ruim…

opruimen!

Vroeger was opruimen een dagelijkse taak en minstens een keer per week ruimde ik echt. Ik heb altijd de kinderen de schuld gegeven, maar daar kom ik van terug….
Nu ze de deur uit zijn puilen mijn kasten nog steeds uit. In de gang zwerven nu vier paar schoenen, oke dat is de helft, maar het zijn er nog steeds teveel. En nog steeds loop ik scheldend door het huis omdat ik mijn bril niet kan vinden, of mijn portemonnee ( of allebei niet )

Die rommel in huis is gewoon mijn eigen schuld. Ik ben gewoon geen ordelijk type. Sterker nog, toen mijn kinderen klein waren, was ik ordelijker…
Dat kwam omdat het me  dus echt teveel werk was, ook nog eens naar de spullen van de kinderen te moeten zoeken. Opruimen deed ik dus omdat het moest, uit lijfsbehoud…

Nu ze weg zijn, hoeft dat opruimen dus niet echt meer. En daar geniet ik van. Ik ben behalve niet ordelijk ook nog eens behoorlijk lui, moet je weten.

Dus mocht jij vandaag nog eens flink hebben gebaald, omdat je koters hun zooi weer eens overal lieten slingeren? Wees blij! Zolang zij nog thuis wonen, is jouw huis netjes!