Ode aan mijn verre vrienden

Een paar weken geleden ben ik verhuisd. Mijn partner en ik gingen uit elkaar en dus verhuisden we naar twee huizen. Als ik er nu al op terugkijk hoe ik alles in de afgelopen maanden voor elkaar gekregen heb, kan ik het bijna niet geloven. Wat is er veel werk verzet in slechts een paar weken! Maar dat deed ik niet alleen. Ik had namelijk een heleboel lieve vrienden die me hielpen om alles in sneltreinvaart rond te krijgen. Vandaar : een ode aan mijn verre vrienden.

Beter een goede buur dan een verre vriend, zeggen ze wel eens. Nou, ik kan je vertellen dat daar helemaal niets van klopt. Want toen wij naar Doesburg verhuisden kenden we daar niemand en zaten we ver, ver weg van alle vrienden die we kenden.

Natuurlijk heb ik daar wel een aantal mensen leren kennen. Natuurlijk heb ik met een aantal daarvan nog contact. Zijn sommige daarvan ook vrienden geworden.

Ode aan mijn verre vrienden.

Maar waar ik het nu even over wil hebben, zijn de vrienden die ver weg woonden. Die de moeite namen om af en toe, en in sommige gevallen geregeld, even op bezoek te komen. Vrienden die, toen duidelijk werd dat we tóch weer gingen verhuizen en ik eigenlijk niet meer durfde te vragen om wéér te komen klussen, hun diensten belangeloos aanboden. Ze hadden immers pas al geholpen met een verhuizing, dat kon toch niet? Maar ze kwamen toch. Vanuit alle hoeken van het land. Gewoon om mij weer op de rit te helpen. En ze verdienen daarom een ode.

Ik heb het over die vriend die dag na dag bleef logeren om zo vroeg mogelijk te kunnen beginnen. Die ons allebei enorm geholpen heeft – en dat nog steeds doet en die ik nooit zoveel kan helpen,als hij mij doet. Die soms zelf ’s ochtends ontbijt maakte voor de jongens. Ik heb het over die vriendin die eerst bij mij kwam klussen, toen ik bij haar, en toen zij weer bij mij. Weekenden lang. Over die vriendin die ik afgelopen jaar heb leren kennen en die mijn complete keuken van binnen en buiten heeft ontmanteld om schoon te maken – en een uur heen en een uur terug reed om een housewarming cadeautje te brengen. Die vriend die ik amper spreek, maar die meteen het eerste weekend op de stoep stond. En nog veel meer mensen die eens of vaker van mijn huis een thuis kwamen maken.

Ik heb het over  verre vrienden die me berichtjes sturen via Whatsapp, Facebook of Twitter om me een hart onder de riem te steken wanneer de kinderen er niet zijn. Die even checken of het oké gaat. Mensen die langs willen komen, om de band weer aan te halen of om gewoon even op de koffie te komen. En zo kan ik nog een tijd verder gaan.

Ik kan ze niet genoeg bedanken, mijn verre vrienden. Want binnen nog geen anderhalve week nadat ik de sleutel van het huis kreeg, konden de jongens en ik – hetzij basic – al in ons nieuwe huis slapen.

Die goede buur komt wel

Mijn verre vrienden zitten verspreid over heel Nederland. En of het nu live of digitaal is, ze weten me te vinden. Zonder hen had ik het niet gered, of ze nu zijn komen helpen of even aan me dachten. Het gaf me het doorzettingsvermogen om op sommige momenten niet te wanhopen. Om stug door te bikkelen.

In een tijd van crisis merk je pas wie je echte vrienden zijn. Soms valt dat tegen en kun je misschien inderdaad beter die goede buur hebben. In mijn geval is het hartverwarmend hoeveel steun ik van mijn verre vrienden kreeg. Vrienden heb je nodig. Of het nu vrienden van vroeger hebt, vrienden die je net pas kent, vrienden met en zonder kinderen, ik heb een heel leuke mix waar van alles in zit. En ik houd van ze.

Die goede buur? Die komt misschien nog wel. Maar die verre vrienden, die houd ik. Allemaal.

lees ook : Moederen doe je nooit alleen