Mobieltjes en hoe heurt het

Ze stond op mijn stoep : mijn buurmeisje M. al bellend, mijn man had aangeboden haar even met de wiskunde te helpen.
Ik deed de deur open, babbelend stapte ze binnen, ze knikte vriendelijk naar mij terwijl ze , doorbabbelend, haar jas uit trok. Ik keek haar aan en zei :’M, je kan ook je gesprek af maken en dan bellen…’
Vandaag : hoe heurt het en mobieltjes…

Dit verhaal is 16 jaar oud. Dat had je niet gedacht he?? Het zou jou ook zo kunnen overkomen met een van jouw buurkinderen ( ik zeg natuurlijk niet met je eigen kind )
M. is inmiddels een volwassen vrouw, met onberispelijk manieren. Ze zal er niet over piekeren, al bellend binnen te stappen… Er is hoop.

Aan de ene kant erger ik me wezenloos aan al die neuzen die in mobieltjes zitten. Al die foto’s die van een simpele pannenkoek op de pannenkoeken boerderij gemaakt ( en erger nog gedeeld ) moeten worden. En geliked #zucht

Maar aan de andere kant vind ik het ook ongelooflijk boeiend. We hebben moeiteloos toegang tot de hele wereld, We kunnen midden op straat bellen met een oom uit Australië..
We kunnen mekaar de hele dag alles vertellen. Dat is een groot goed en ik geniet daar enorm van.

Alleen niet de hele dag…niet altijd, niet overal. Waar en wanneer we onze neus in onze mobieltjes steken, dat moeten we met elkaar nog gaan uitvinden. En ook dat vind ik een geweldig boeiend proces om mee te maken. Hoe gaan we dat fixen?

Dat zal ons niet meevallen. We zitten namelijk allemaal de hele dag op onze mobieltjes te turen. En we zeggen allemaal dat we dat geplak aan de telefoon verschrikkelijk vinden…
We zeggen het een, we doen het ander…

Voor we onze kinderen kunnen leren hoe het heurt, met het gebruik van je mobieltje, zullen we naar ons eigen gedrag moeten kijken. Immers : monkey does as monkey sees…

lees ook eens : een mobieltje op de basisschool ?