Mijn kleuter heeft een kleutercrush

Heeft jouw kind wel eens een kleutercrush? die van Linda wel !

“Mama, ik wil naast Sara zitten.” Mijn kleuter heeft geluk. De juf is namelijk de zoveelste invaller omdat hun echte juf ziek is, en de kring staat nog niet opgesteld. Het betekent dat hij zelf zijn stoel kan pakken, en naast zijn geliefde vriendinnetje kan zitten.

Mijn kleuter heeft een kleutercrush. Op een heel leuk meisje. Het is een heerlijk vrolijk kind, ze spelen fijn samen en ook met de moeder kan ik goed overweg. Win-win. Het enige jammere is dat we zeer binnenkort gaan verhuizen.

Kleutercrush

Daarom besluit ik haar een paar dagen later uit te nodigen voor het kinderfeestje van mijn oudste. Zo heeft mijn kleuter ook een vriendinnetje erbij en kunnen ze samen nog even een feestje vieren voordat we de week erna weg gaan. En de oudste vindt het niet erg als er nog eentje aanschuift. Dat betekent immers meer cadeautjes.

Sara en hij zijn de laatste weken heel close geworden. Het is zo snoezig, zo aandoenlijk! Geregeld moet ik mijn gesmolten hart opdweilen, elke keer als ik ze samen zie. Sara had de laatste tijd een beetje moeite om afscheid van haar moeder te nemen. Toen zaten ze tegenover elkaar in de kring: hij aan de ene kant, zij aan de andere. Ik opperde dat hij haar wel even kon troosten. En waar hij steevast aan mijn been hing als grapje zodat ik de klas niet uit kon, zei mijn vierjarige nu stellig: “Mam, je moet weg. Ga maar naar huis.” Verbluft nam ik afscheid en liep richting deur. Toen ik om keek, zat hij naast haar en gaf haar een dikke knuffel.

Maar het is aftellen. Nog een paar dagen tot we verhuizen. Het komt met rasse schreden dichterbij. Elke dag is een dag minder dat ze samen kunnen zijn en mijn hart breekt omdat ze het nog niet beseffen. Natuurlijk weten ze allebei dat we gaan verhuizen, dat is al een tijdje bekend, maar ze kunnen nog niet weten wat dat betekent. Dat ze ruw van elkaar worden losgescheurd. Dat ze elkaar waarschijnlijk nooit meer gaan zien. Het verhaal van de liefde die niet mocht zijn omdat een van de twee ging verhuizen.

De laatste dag

Het afscheid nadert. Nog één dag. De jongens mogen uitdelen. Kaartjes met ons nieuwe adres, een vergeet-me-nietje om te laten groeien en een doosje rozijnen. We maken foto’s met de juffen van de oudste – helaas is onze favoriete kleuterjuf nog steeds ziek. De invaljuffen weten dat we verhuizen dus mag mijn kleuter elke dag kiezen naast wie hij zit. Sara natuurlijk.

Als de school uit is, we afscheid nemen van de moeders en kinderen, blijven er nog een paar kindjes hangen. Sara ook. Ze spelen samen verstoppertje en tikkertje en op het moment dat ze even stil staan om uit te hijgen, ik vraag of ze samen op de foto willen. Dat willen ze wel. Sara slaat haar arm om mijn kleuter heen en samen trekken ze gekke bekken. Ik stuur de foto door naar haar moeder en we moeten erom lachen.

Sorry, kleintjes. Dit is echt de laatste keer.

Twee dagen later krijg ik een appje van de moeder van Sara. Ze zei: “Ik mis hem zo, hij was zo’n goede zoeker!” Want die kleuter van mij, die heeft nogal oog voor detail en vindt de kleinste knikkers, beestjes en slakken in een oogwenk.

De nieuwe school is saai…

Inmiddels gaan de jongens al een paar weken met plezier naar hun nieuwe school. Ze vinden de juffen leuk, de kinderen leuk… geen vuiltje aan de lucht.  Denk ik. Maar ik onderschat de kleutercrush….“Heb je een leuke dag op school gehad?” vraag ik altijd als we terug naar huis fietsen.

“Het was een saaie dag vandaag,” verzucht mijn kleuter. Verbaasd trek ik mijn wenkbrauwen op. “Hoezo?” vraag ik.

“Nou, Sara zit niet in mijn klas.”

Ach kleintjes. Je woont een uur uit elkaar, maar wie weet. Zeg nooit nooit. En als we nou een keertje extra denken aan Sara’s vergeet-me-nietje, groeit die misschien wel extra mooi. En stomtoevallig krijg ik dat weekend een foto van Sara’s bloempot, waarin de plantjes al mooi omhoog komen…

Een kleutercrush?

Hetzelfde weekend spelen we bij de kinderboerderij, en ik ben mijn kleutertje op een gegeven moment kwijt. Ik vind hem in het konijnenhok waar je de konijnen, als ze daar zin in hebben, kunt aaien. Met Fenna en haar moeder. “Fenna zit in mijn klas,” zegt hij tevreden. En terwijl ze dicht met de hoofden bij elkaar zitten om een konijn te aaien, kijken haar moeder en ik elkaar even met een glimlach aan. We wisselen een blik van verstandhouding.

Mijn kleine womanizer.

De namen van Sara en Fenna zijn gefingeerd om hun privacy te waarborgen.