Srijvun

Willemien: zo maar een moeder over Srijvun en leren schrijven

Ik kwam een post-it in mijn handtas tegen: ‘stoome mAmAA’. Dat had te maken met een verschil van inzicht over snoep. Er lag ook een briefje op tafel voor mij: ‘op-inturnetkijkun-hoevilzAk geltkidrmoogun perweek’. Om de berichten van mijn kleuterzoon te kunnen begrijpen moet ik ze soms hardop lezen. Misschien zou voor de spiegel houden ook helpen, vanwege de gespiegelde letters.Het leuke van dat leren schrijven is vooral de verbazing van de schrijver zelf, dat het zomaar lukt om iets uit die pen te krijgen.

Steeds zie ik dat triomfantelijke grijnsje om zijn mond als hij op zoek is naar pen en papier. Met al meer zelfvertrouwen worden er berichten geproduceerd. Ook de macht die het oplevert stimuleert natuurlijk. Alsof hij opeens de wereld naar zijn hand kan zetten. Mijn boodschappenbriefjes worden bijgewerkt met ‘sneop’, ‘kolAu’ (die kolau mogen ze -zelfs als ze het zelf opschrijven- niet) en ‘ApposAp’. Zodra hij ontdekte dat hij kon schrijven hing er op zijn slaapkamerdeur: ‘gaa Weg egt wAr’. Daar word ik wel vrolijk van.Jeugdherinneringen borrelen omhoog bij het zien van briefjes op slaapkamerdeuren. Mijn broer en ik deden dat ook. (Hoewel, wij deden dat op wat oudere leeftijd. En -als ik eerlijk ben- het waren meer verwensingen naar elkaar.)

Leren schrijven

Leren schrijven is ook dapper. Ik zou er inmiddels als een berg tegen opzien als ik een nieuw schrift moest leren. Maar gelukkig overziet een kind niet het hele pakket, hij begint gewoon ergens. En daarna is hij blij met elk woordje dat lukt. Het voelt ook niet als moeten, maar als een trucje dat hij opeens overziet. De middelste verkeert nu duidelijk in deze fase van het leren schrijven. Het ontroert me ook: straks is hij kleuter af. Wel is het opletten geblazen. Hij is namelijk erg gevoelig voor correcties. Een kleine correctie kan al maken dat de tranen hem in de ogen springen en hij iets helemaal niet meer wil doen. Dat kunnen we nu niet gebruiken. Maar het valt soms niet mee om zijn oudste broer uit de buurt te houden. Zijn handen jeuken bij het aanzien van de schrijfsels van zijn jongere broer. Gelukkig lijkt het ego van de jonge schrijver voorlopig nog ongeschonden. Hij produceert maar door. En serieus: op zijn schriftje in zijn kamer staat: ‘WeKsreemAA’.

De jongste van tweeeneenhalf is nog lang niet in de schrijffase. Hij wenst ons ‘s avonds in zijn pyjama, een goede nacht: ‘aap klepper!’ Waarna wij weer heel gearticuleerd zeggen: ‘Ja, s-l-a-a-p l-e-k-k-e-r’. Maar hij pikt er weinig van op. De taalvaardigheid van zijn broers lijkt hij niet te hebben. Om hem te volgen moet ik enorm mijn oren spitsen. Maar het zal vanzelf wel opknappen. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik van hem ook nog wel wat ‘stoome mamaa’s’ tegoed heb.

Lees meer van Willemien: zomaar een moeder