Pakketje

pakketje

Dat is bijna nooit een probleem. Maar als je intercom het niet doet, en het koeriersbedrijf wil niet bellen als ze op de stoep staan, en je moet het pakketje ophalen aan de andere kant van de stad, dan wel.
De afzender is iemand van mijn oude werkgever. Het is zonder twijfel iets leuks van mijn ex-collega’s voor onze baby, Soraya. Ik print de route uit en stap op de fiets.

Het regent..het waait..

Het waait verschrikkelijk. Ik draag een dikke winterjas, handschoenen en bergschoenen. Ik ben nog niet halverwege als het begint te regenen. Mijn spijkerbroek wordt nat.
Ik stop om te kijken hoe ik verder moet. Boven me zie ik een grote spoorbrug. Ik pak een steil, zigzaggend paadje en even later fiets ik hoog boven het legergroene water van het Amsterdam-Rijnkanaal.
Aan de andere kant stop ik opnieuw. De plaatjes op de print zijn nat en onduidelijk. Ik moet het spoor volgen, een lang stuk rechtdoor. De chauffeur van een langsrijdende vrachtwagen kijkt naar me alsof ik de enige loser in Nederland ben zonder auto. Ik denk aan het leuke truitje of het nieuwe speelgoed voor Soraya dat in het pakketje zit, en fiets dapper verder.

Terug…

De weg is lang. Mijn broek is nu doorweekt en mijn wangen zijn hard van de kou. Ik had op de route gezien dat ik op het einde linksaf moest. Maar is dat hier wel zo? Als ik eenmaal aan het einde ben, blijkt de weg doodlopend. Rechtsaf kun je een bedrijfsterrein op. Ik kijk opnieuw op de kaart. Ik had aan de ándere kant van het spoor moeten zijn.
Het is opgehouden met regenen maar mijn bovenbenen zijn koud van het water en voelen verdoofd aan. Na het hele stuk terug ga ik onder het spoor door en begin opnieuw aan een zelfde, lange weg. Onderweg droom ik van mijn oude SUV, mijn Urban Assault Vehicle, mijn “als ik in Amsterdam parkeer, dan staan de linkerwielen op het linker trottoir en de rechterwielen op het rechter” bralbak.

Thuis

Heen en terug kost het me anderhalf uur. Maar het is echt leuk om cadeaus voor Soraya te krijgen en thuis – na het aantrekken van droge kleren – maak ik dan ook direct het pakketje open. Het is een glazen trofee. Van de “2007 Achievers Club”. Er zit een standaardbrief bij van mijn Amerikaanse ex-baas. Over hoe geweldig ik wel niet ben, dat ik vorig jaar mijn targets heb gehaald.
“Dat ding is echt afschuwelijk”, roept mijn vrouw met oprechte afkeer.
Het is waar. Teleurgesteld zet ik het op een boekenplank. Maar Soraya, die in de armen van mijn vrouw hangt, kan haar ogen er niet van afhouden.

Het is de glinstering van het daglicht in het glas. Ze lacht en is de Amerikaan heel dankbaar. Ze vergeet zelfs te knipperen.

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *