Word je eigenlijk blij van facebook?

facebook : zijn facebook vrienden echte vrienden?

Facebook

Wie heel blij is met zijn Facebookaccount kan dit stukje overslaan.
Ik heb mijn Facebookaccount opgeheven. Ik merkte dat ik er knorrig van werd. Een jaar geleden hielp een vriendin me aan een account. Een paar maanden geleden plaatste ik zelfs eindelijk een profielfoto. Voor mij overigens al een hele ict-kunst, dat plaatsen. Het was ook al lastig geweest om een foto te vinden waar ik niet mijn ogen op half zeven heb, of gewoon dicht. Vervolgens bleef ik moeite houden met begrijpen welke berichten openbaar zijn, en die dus elke gek kan meelezen. Om het over ”taggen” maar helemaal niet te hebben. Wat ontzettend irritant.

Maar dat valt misschien allemaal nog onder de noemer ”problemen van huishoudelijke aard”, zoals Moszkowicz zo leuk zijn problemen met de Belastingdienst noemt.

Grote succesdemonstratie

Wat aanvankelijk een onbestemd gevoel was, sluimerend ongenoegen, werd een grote doorn in het oog: die grote succesdemonstratie. Iedereen plaatst zijn leukste en vooral mooiste foto’s. Ik ook (zij het dat ik om technische redenen niet verder dan een kwam). Bijna iedereen meldt iets over zijn opleiding (hoog), werk (interessant), sport (dynamisch) en reizen (ver). Niemand is werkloos, seksloos of hobby-loos. Of anderszins normaal. Moet ik dan als enige eerlijk zijn? En verder dan Frankrijk kom ik voorlopig ook al niet. Het voelt net of je in een wedstrijd bent beland, maar niemand heeft je dat vantevoren uitgelegd.

Wat ik nogal ontgoochelend vond, is dat ik herhaald heb gemerkt dat facebook vrienden tegelijkertijd stralende vakantiefoto’s kunnen plaatsen, of andere vooral succesvolle nieuwtjes hebben, terwijl ze intussen bezig zijn met een echtscheiding. Of ernstig depressief blijken te zijn. Terwijl ik net uit hun berichten heb moeten begrijpen: ‘Let op: met mij gaat het dus alleen maar lekker!’ Ik kan er mijn hoofd over blijven breken hoe het komt dat sommige mensen dit zo goed kunnen. En voor wie doen ze het? Ik kan het in elk geval niet. Maar misschien werkthet bij sommige mensen wel andersom. Een soort self fulfilling prophecy: als ik maar blijf zeggen dat ik me  goed voel, ga ik me ook goed voelen?

Vrienden en Facebook vrienden

Dit brengt me meteen op het volgende punt. Al mijn Facebook vrienden zijn mijn vrienden niet. Mijn normale vrienden spreek ik gewoon wel. Ik had eens met veel moeite ontdekt dat je mensen kunt ”un-frienden” daar ben ik aan begonnen. Maar dat werkt helemaal niet. Iedereen vat het op als een misverstand als hij zich niet meer in een lijst ziet staan en stuurt meteen weer een vriendschapsverzoek. En wil ik dan weer opnieuw Facebook vrienden met ze worden??

Voor de hoeveelheid dom geleuter die je tegenkomt hoef je het ook al niet te doen. Een regel die ik in de wedstrijd intussen heb begrepen is dat spelling en humor niet van belang zijn (in 9 van de 10 reacties): het is vooral belangrijk Dat je reageert, en vaak natuurlijk. Want je hebt ”een druk en boeiend leven en dat moeten ze weten”” zoiets. Nou bij deze, Facebookers: veel plezier met de zelfpromotie, maar ik wil het niet weten. Dank je lekker.

Lees meer van Willemien: zomaar een moeder