De gemoederen liepen hoog op in de sportschool

Sportclub met beperking. Als je kind niet helemaal zelfstandig kan sporten

De meeste kinderen beginnen hun eerste sportactiviteiten in het zwembad.
Veel ouders zitten lange tijd ( in mijn geval jarenlang) in het zwembad voor di o zo nodige zwemlessen van je kind. Veel ouders hanteren het principe: eerst je zwemdiploma(s) halen en dan mag je op een andere sportclub. Voor menig ouder was het wekelijks een beproeving. In die bloedhitte je kind aan- en uitkleden, zien hoe je kind zijn best niet doet waardoor je er nog maanden langer mag zitten. En vergeet de kosten vooral niet, zwemles is niet goedkoop te noemen.

Sportclub met beperking

Als je een kind hebt met een verstandelijk beperking, in ons geval met epilepsie erbij, die motorisch ook geen een uitblinker is, dan is het vinden van een sportclub een uitdaging!
Mijn zoon heeft meer aandacht nodig dan een gemiddeld kind.
De uitleg moet vaak herhaald worden en als een leraar de vaardigheden voordoet, is het hem niet altijd duidelijk wat hij moet doen.
Na een lange zoektocht vonden we de juiste zwemschool met de juiste zweminstructeurs die hem hebben leren zwemmen. Na meerdere zwemscholen, instructeurs en veel negatieve energie waren er eindelijk mensen die vol inlevingsvermogen mijn zoon les gaven.

Als je kind een epileptische aanval krijgt in het water bestaat de kans dat je kind dit niet overleeft. Dus deze moeder moest altijd aan de zwembadrand zitten. En geloof me in die bloedhitte was dat geen pretje.
Meerdere malen hoorde ik moeders dingen zeggen zoals: “sommige moeders kunnen hun kind niet los laten” of zo. “Is het voor haar zoon nou elke week kijkdag? Waarom mag zij wel kijken en wij niet?”
Vermoeiend zijn deze opmerkingen, keer op keer. Vaak negeer ik het maar. Soms ga ik het gesprek aan.

Corona zorgde voor nieuwe regels

En toen was daar ineens Corona, ouders mogen niet meer kijken bij het sporten van hun kinderen.
Is de één opgelucht, zijn er ook veel ouders die het enorm jammer vinden.
Niet meer langs de voetballijn staan kijken hoe jouw kanjer de sterren van de hemel speelt. Nu staan ze te wachten op het parkeerterrein met andere ouders (waar je dan ook nog afstand van moet blijven houden).
Sport verbroedert en dat geldt ook voor veel ouders. Samen kijken naar de sportende kinderen, aanmoedigen en ondertussen ook nog een kletspraatje over wat anders. Ik ken veel verhalen van ouders die vrienden hebben gemaakt op de sportclub van hun kinderen.
Het mocht niet meer van de regering.

Ook liepen veel ouders tegen praktische zaken aan. Je kind niet meer helpen met aan- en uitkleden.
Als je je kind op de fiets brengt is het wachten in de stromende regen niet per se een pretje.
Loslaten hoort bij het ouderschap maar nu werd het loslaten opgelegd en dat voelde voor velen niet fijn.
Toch hoorde ik vooral blijdschap dat onze kinderen weer mochten sporten.

Kickboksen

Mijn zoon zit tegenwoordig op kickboksen en dat is zó leuk en goed voor hem.
Kickboksen bij kinderen zorgt voor meer zelfbeheersing, meer discipline, meer respect en meer zelfvertrouwen. Bij aanmelden heb ik besproken dat hij een verstandelijke beperking heeft en dat was geen enkel probleem. In verband met zijn epilepsie blijf ik altijd op de gang wachten in plaats van boodschappen halen, zoals de meeste ouders dat doen.
Toen de maatregelen kwamen heb ik gevraagd of ik nog steeds erbij kan blijven, anders zou hij niet meer kunnen kickboksen. Dit was geen probleem voor de eigenaar.
In een rustig hoekje ga ik zitten met een mondkapje op, hou van andere afstand.

Gillende moeder

Plots stond er een moeder te bléren op de drempel van de sportschool; “ er zitten mensen binnen en daar snap ik nou NIKS van”.
Ze keek en sprak heel geïrriteerd.
Ik ben de beroerdste niet en ik liep haar kant op en vroeg: “zal ik je uitleggen waarom ik binnen mag zitten?” Dat maakte het er niet veel beter op want ze raakte nog geïrriteerder en snauwde dat ik niks hoefde uit te leggen. Ik keek haar aan en zei: “ik wil het je gerust uitleggen hoor.”
Toen schreeuwde ze nog wat harder: “nou je trekt het je nogal aan zeg!”
HUH??? Zij begon toch dat ze er niks van begreep?
Waarom niet gewoon aan mij vragen waarom ik er wel zit?
Samen in gesprek gaan geeft vaak meer inzichten in de ander haar gedachtegang.
Dit is niet de eerste keer en vast ook niet de laatste keer.

Zijn de regels voor kinderen met een beperking anders?

Op de site van https://nocnsf.nl/ staat het volgende: Een ouder/begeleider die noodzakelijk zijn voor het kunnen sporten van een sporter met een beperking, mogen aanwezig zijn bij de sportactiviteit.
Wat fijn dat dat is vastgelegd en ik hoop dat veel mensen hierop gewezen worden, zodat ouders met een kind met een beperking ze toch kunnen laten sporten. En niet de kinderen niet meer laten gaan. Het is al moeilijk genoeg een sportclub met beperking, hou dat als je blieft in je achterhoofd

Ook hoop ik dat als jullie bij een sportclub zijn en zien dat er een ouder wel bij aanwezig is niet gelijk een oordeel vellen en dingen gaan roepen.
Ga het gesprek aan en wie weet heeft die ouder ook een goede reden.
Het is vaak al lastig genoeg om voor een kind met “uitdagingen” een sportclub te vinden, en als ouder zijnde hebben we vaak al zorgen genoeg, die verwijtende opmerkingen kunnen we missen als kiespijn.

Stay safe ! en wees een beetje lief voor elkaar

Kaat
Lees ook eens; Hij is toch niet achterlijk

Benieuwd naar meer kronkels/krabbels van mijn hand?
Op mijn pagina Kaat Krabbelt en Facebook Kaat Krabbelt laat ik je meekijken in mijn leven