Geluksmomentje: veilig achterop !

op de fiets

mijn geluks momentjes op de fiets

Aan het begin van de maand, zei ik tegen de schrijfsters die hier zo heerlijk posten, “kom dames, laten we deze maand eens besteden aan het beschrijven van een geluksmomentje. Ook al is het maar een kleintje”. De regen kletterde al dagen tegen de ruiten, de straat en tuinen verzuipen, corona blijf woest om zich heen maaien. Een geluksmomentje kunnen we allemaal meer dan gebruiken.

Als moeder van ruim volwassen kinderen heb ik een schatkist, wat zeg ik een? twee schatkisten aan mooie momenten. Want weet je lieve medemoeders, als je kinderen groot zijn dan ben je het vergeten: die eindeloze ruzies tussen broers en zussen, dat gedoe van het niet zindelijk willen worden, die stress om die bordjes die niet braaf en blij werden opgegeten….
Echt, het is verdwenen als sneeuw voor de zon en wat over is, zijn sneeuwklokjes

Maar welk sneeuwklokje zal ik voor jullie plukken? Daar zat ik even mee.
Ik besloot het fietsen met jullie te delen, vooral omdat dat er helemaal niet als een geluksmomentje uitziet.

Elke dag om kwart over drie was mijn schooldag afgelopen. Wanneer de omstandigheden het toestonden, dronk ik nog snel een kopje koffie en rookte een sjekkie. Dan stond ik op, hing mijn tas aan mijn fietsstuur en was precies om half vier op het schoolplein van mijn dochter. Je weet hoe het gaat op een schoolplein; je babbelt wat met moeders, bewondert een werkje. Daarna hing ik de tas van dochterlief aan mijn fietsstuur, zette het kind in het stoeltje achterop en samen gingen we naar het kinderdagverblijf.

Daar viste we zoonlief uit een kluit kinderen, afscheid nemen van Marijke ( zijn geliefde leidster), snoepje mee en jas aan.
Ik hing de tas van zoonlief aan mijn fietsstuur en zette zoonlief in het voorstoeltje.

Zo fietste ik richting huis. Onderweg kwam ik weer langs de school, die ik een half uur geleden verlaten had. Dat gaf wel eens het gevoel dat ik in cirkels rond ging. Maar als ik die mijlpaal was gepasseerd, sloeg ik de weg naar huis in. Tien minuten fietsen met mijn kinderen en mijn tassen.
Ik had zo vaak het gevoel dat ik eindeloos zou kunnen door fietsen. Dat wat er toe doet, dat wat mijn leven waardevol maakt, ik had het bij me. Ik kon de wereld aan.

Lees ook eens : wanneer mag je kind alleen naar school fietsen?

1 antwoord
  1. Mama Jezz zegt:

    Mooi he! Dan voel je je echt moeder, met twee kwebbelende kinderen op de fiets! Mijn moeder zegt nog steeds vaak dat ze dat zo gezellig vond. Ik heb zelf een bakfiets en vind het zo gezellig, mijn kindjes in de bak, kijken naar de wereld om ons heen.

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *