De wereld van de vruchtbaarheid
wij dede iui
De medische molen in een vruchtbaarheidstraject, hoe gaat dat er aan toe?
Ik neem jullie mee naar de start van onze behandelingen in 2013.
De eerste poging IUI:
Op cyclusdag drie starten met hormonen spuiten. Het valt me alles mee. Het mengen, opzuigen van poeder en vloeistof in ampullen en naaldjes wisselen was nog het meeste werk. Elke dag om hetzelfde tijdstip zet ik een spuit in mijn buik.
Op cyclusdag tien hebben we een afspraak in het ziekenhuis voor een follikelmeting: kijken of de hormonen wel wat doen en of er eicellen rijpen.
De eerste keren dat ik een inwendige echo moest ondergaan waren wennen, inmiddels doet het mij niet zoveel meer. Maar dat gewroet wanneer de arts mijn eierstokken niet meteen goed in beeld kan krijgen doet pijn. Gelukkig is het niet voor niks. Er is al een eitje gerijpt en mijn baarmoederslijmvlies is er helemaal klaar voor.
De fertiliteitsarts reageert heel enthousiast en ik ben zelf nogal onder de indruk van de snelheid waarmee we door deze poging vliegen. De volgende stap is de inseminatie. We vinden dat allebei zo’n rotwoord, maar hoe noem je het dan?!
Op een berekend tijdstip mag ik de spuit met Pregnyl zetten. Dat wordt gemaakt van hormonen die ze uit urine van zwangere vrouwen halen, misschien ken je het van Moeders voor Moeders. Het hormoon zorgt ervoor dat mijn eisprong vrij nauwkeurig bepaald kan worden.
Ik ben heel blij dat mijn man, als geroutineerd verpleegkundige, deze spuit in mijn buik zet. Want het is pijnlijk als de vloeistof wordt ingespoten.
Er staat al een afspraak voor de inseminatie in het ziekenhuis. Vroeg in de ochtend gaan we naar het ziekenhuis met een potje sperma onder mijn oksel want het moet op lichaamstemperatuur blijven.
We brengen het potje naar de laboratoriumafdeling waar ze het zaad “schoonmaken” zodat het beter zijn werk kan doen.
Een speciaal moment
Na anderhalf uur wachten halen we het weer op, lopen naar de fertiliteitsafdeling en daar worden we door de verpleegkundige hartelijk ontvangen. Ze doet erg haar best om een speciaal moment te maken van de inseminatie. Ze benoemt zelf dat ze dat belangrijk vindt voor ons omdat de romantiek is er tijdens een traject wel af raakt. Wij zijn blij met haar aandacht daarvoor. Mijn man en ik hebben het heel erg fijn samen en willen zo enorm graag een kindje van onszelf.
Na een kwartiertje samen wachten tot het zaad zijn weg gevonden heeft, mogen we naar huis. Het Grote Wachten is begonnen.
Een tijd van voelen, denken, twijfelen aan wat ik voel. Hopen dat het gelukt is, vrezen dat het nooit gaat lukken. Soms zou ik willen dat ik in mijn buik kan kijken wat daar gebeurt. Of er iets gebeurt. Of mijn eicel bevrucht wordt. Of er iets innestelt. Er zijn zoveel fasen die belangrijk zijn om zwanger te kunnen worden, er kan dus ook heel veel mis gaan.
Bloedverlies…
Na anderhalve week begin ik een klein beetje bloed te verliezen. Innesteling, denk ik nog met mijn positiviteit. De dag erna wordt het al meer en begin ik me toch wel zorgen te maken. En dan wordt het letterlijk en figuurlijk pijnlijk duidelijk dat het einde poging is. Een duidelijke menstruatie met een nare buikpijn. De bijbehorende emoties beginnen ook te stromen. Intens verdriet. Ook omdat mijn man een aantal dagen in het buitenland is voor zijn werk. Gelukkig zijn mijn ouders er en kan ik mijn verdriet met hen delen. En toch is het lastig dat we nu niet samen zijn, hij en ik. Want dit zou ons kindje worden, dat hadden we zo gehoopt. Weg hoop, hallo verdriet. Het schijnt erbij te horen, die teleurstelling. Die voel ik al bijna vijf jaar. Maar nu wordt het extra pijnlijk omdat we zo doelgericht “werken” aan onze wens.
Eerst dit maar een plek geven. We kiezen ervoor om deze cyclus geen hormonen en behandeling te doen. Mijn eigen lijf voelt even niet meer van mij maar van zichzelf. Dan beginnen we daarna weer met nieuwe hoop en moed aan IUI poging twee.
Wij deden 6 IUI behandelingen
Ons traject startte in 2013. We deden 6 van deze IUI behandelingen, zonder resultaat. Daarna deden we twee ICSI behandelingen. Inmiddels weten we dat onze kinderwens onvervuld blijft.
lees ook eens: wat is dat toch met die sperma doktoren
Het is allemaal niet vanzelfsprekend, dat lees ik hier ook weer, zo heftig wat dit met je lichaam, lichamelijk en geestelijk doet.
Pfff, wat heb je deze heftige intense tijd mooi omschreven.
Ben er even stil van… hoop dat je het een plekje kunt geven.
wellicht dat mensen als ze je blog lezen niet meer zo gedachteloos vragen: hoeveel kinderen ‘nemen’ jullie?
Precies… of zeggen “dan doe je toch gewoon ivf?”
Het is prachtig dat dit traject er is. Maar het geeft helaas geen garantie. Ik vind het heel erg om te lezen dat het niet gegund is. Hoop dat jullie het een plekje kunnen geven.
Doet me denken aan ons eigen traject… Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend! Wij hebben nu een zoontje en moet steeds vaker horen, wanneer komt de volgende? Uhhhh… waarschijnlijk niet, het traject is me niet in de koude kleren gaan zitten.
Wat mooi geschreven en wat ontzettend jammer dat jullie kinderwens onvervuld blijft . Mensen denken allemaal dat het zo vanzelfsprekend is maar helaas is vaak anders gebleken .