De teststraat

Het verhaal van Shirl, haar zoon en mevrouw de testafnemer: lees, lach en huil.

Het virus-dat-niet-genoemd-mag-worden. Ik denk dat iedereen dan weet waar ik het over heb. Afgelopen week dachten we het in huis te hebben. Zoon klaagde opeens over flinke keelpijn. Een dag later zag hij er pas echt beroerd uit, had hij koorts en waren bijna alle symptomen aanwezig. Dan maar even bellen met de GGD-testlijn. Je moet het toch zeker weten. Niet alleen voor hem, maar voor alle mensen in de omgeving.

Heeft u zelf vervoer?

Een van de vragen die je krijgt is of je in staat bent met eigen vervoer naar een teststraat te komen. Gelukkig is dat bij ons het geval. Om nu van die mannen/vrouwen in witte pakken door je straat te hebben lopen. Alsof je radioactief besmet bent. Ik denk dat de schrik bij de buren er dan gelijk goed in zit en ook niet meer weg gaat.

Op zondagmiddag, half 1, mogen we komen voor een test. Er volgen instructies. Uiteraard met de adresgegevens. Welke teststraat we precies moeten hebben op dat adres en dat zoon achter de bestuurder moet zitten. Zo kan hij mogelijk in de auto blijven zitten bij het afnemen van de test.

testafnemer : met twee man sterk

Man en ik besluiten samen te gaan. Hij rijdt en ik zit op de achterbank naast ons jochie. We kennen hem goed en alles wat nieuw is kan ook zomaar raar of zelfs eng zijn. Hij wil het liefst alle ins en outs weten over wat er te gebeuren staat. Ik ben dus vooral van de mentale support.

Er zijn een aantal mensen voor ons en we staan in de rij. Niet gunstig voor een kind dat zich opeens van alles in zijn hoofd haalt. Het liefst zou je geen tijd willen hebben. Als we dan eenmaal aan de beurt zijn dan gaat het snel voor zoon. Te snel. Dit merken we al bijna direct, maar in dit geval is er weinig mogelijkheid om rekening met zijn autisme te houden.

Steek je tong eens uit naar mij!!

Opeens lijkt het manneke niet meer te weten hoe hij goed zijn mond moet opendoen. Zijn tong uitsteken kan hij al helemaal niet meer. De dame in haar steriele outfit had het al warm en door onze jongen komen daar nog een paar straaltjes zweet bij. Ze staat in een onhandige houding te werken en vraag dan ook of hij anders even op de stoel wil gaan zitten. Zoon is inmiddels als behoorlijk geïrriteerd en in de war. Als hij op de stoel gaat zitten zorg ik ervoor dat ik in zijn buurt ben.

De spatel om zijn tong aan de kant te houden wordt niet geaccepteerd door meneer. Alles kost behoorlijk tijd en moeite en van ellende dreigt het mondkapje van mevrouw de testafnemer af te zakken tot onder haar neus. Als dan de wachtrij achter flinke vormen aanneemt probeert iedereen met vereende krachten het onmogelijke mogelijk te maken.

Bucketlist

Uiteindelijk houd ik zoon’s hoofd vast en propt de testafnemer het wattenstaafje in zijn keel. Dat levert gekokhals op en wakkert de woede van onze 11 jarige alleen maar verder aan. Dan datzelfde staafje nog even door de neus en klaar. Zoon stampvoet terug naar de auto. Mevrouw de testafnemer ziet er opgelucht uit, net als haar collega’s. Zij kunnen verder met hun werk. Met een zucht bedank ik de vrouwen en stap ik in. We kunnen een ritje door de teststraat in ieder geval van onze bucketlist afstrepen.

Het afwachten is nu op de uitslag…

De uitslag

De volgende dag kregen wij bericht. Een negatieve uitslag! Gelukkig maar. Onze middelste heeft inmiddels al aangegeven dat hij dit NOOIT meer zal doen. Ergens geloof ik dat wel. Ik verwacht dat dat wattenstaafje dan ergens belandt waar het donker is.