De schuldige, werkende moeder

Wanneer je moeder wordt, wordt er ook een schuldgevoel geboren. Zo’n knagend gevoel dat je aan alle kanten tekortschiet. Een monster dat aan je vreet. Je twijfelt over alles. Doe ik het wel goed? Ben ik wel een goede moeder? Doe ik mijn kind niet tekort? En als je weer aan het werk gaat, voel je je een verschrikkelijke moeder wanneer je je kind voor het eerst bij een kinderopvang af zet. Daarna was ik een loedermoeder toen ik mijn oudste kind naar de basisschool bracht. Want er kwamen direct drie dagen BSO bij. Het arme kind.

Ik wilde zo’n moeder worden als mijn moeder. Die haar kinderen elke dag op het schoolplein kon ophalen. Ze ging pas weer werken toen wij allemaal op school zaten, maar dan wel tijdens de schooluren.  Ik vond dat zelf zo fijn, om elke dag opgehaald te worden; dat wilde ik mijn kinderen ook meegeven. Maar ik werkte 32 uur over 4 dagen, dus dat ging niet zomaar lukken.

Ergens vond ik het ook wel heel fijn om even een volwassen gesprek te kunnen voeren. Op niveau te werken in plaats van een houten treinbaan bouwen. En dat ging, uiteraard, meteen weer gepaard met een schuldgevoel.

Toen mijn oudste twee jaar geleden naar groep 1 ging, voelde dat ik tekortschoot als moeder. Zeker omdat hij nog niet zindelijk was en als zijn luier vol zat, er iemand naar school moest om hem te verschonen. En tja, omdat iedereen die wij kende ook gewoon werkt, werd dat nog wel een dingetje. Ik kon ook niet even anderhalf uur van mijn werk vandaan om een luier te wisselen. Tot het fantastische kinderdagverblijf waar de jongste nog vertoefde, insprong op de hulpvraag. De directrice trok zich het verhaal zo aan dat zij persoonlijk naar school ging als het nodig was. Schuldgevoel weer even gesust.

Maar tussen de bedrijven door werd het voor mij onmogelijk om een leidinggevende functie te vervullen. Ik weigerde om, naast de naschoolse opvang, ook aan de voorschoolse te beginnen. Dus kon ik pas om kwart over negen op mijn werk zijn. Uiteindelijk deed ik een stap terug, en het was de beste beslissing die ik maakte.

Uiteindelijk stopte ik, tijdens onze verhuizing, helemaal met werken. De hele zomervakantie was ik thuis met de jongens. En jemigdepemig… dat was loeizwaar. Niet omdat de kinderen strontvervelend waren. Dat waren ze af en toe best wel want mijn kinderen zijn echt niet de gemakkelijkste, maar wat ik ook enorm miste was het contact met volwassenen. Gesprekken op niveau, in plaats van het voeren van een eindeloze discussie over welk Thomas-de-trein-treintje nou het allerleukst was. Ik had al respect voor thuisblijfmoeders, maar in die maanden is dat respect verduizendvoudigd. En ik kwam tot de conclusie dat het niks voor mij was. Ik had een leuke baan gewoon nodig.

Na de zomervakantie kon ik weer beginnen bij een bedrijf. Eerst parttime, maar dat bouwde ik toch weer op naar 32 uur toen de jongste ook naar school ging. En dit bedrijf is zo flexibel dat ik 32 uur kan werken, verspreid over 5 dagen. Dat betekent dat ik 3 dagen per week thuis werk en 2 dagen in Amsterdam op kantoor zit. Drie dagen waar ik dus zelf mijn kinderen kan ophalen en jeetje, wat vind ik dat fijn.

Ik voel me nog steeds regelmatig schuldig, maar het schuldgevoel over werken? Dat is een stuk minder. En daardoor zijn zowel ik als mijn kinderen een stuk blijer. Want zij merken het namelijk echt wel als er iets aan de hand is (en handelen daar naar!).

Ik sta nog steeds niet 5 dagen per week op het schoolplein, net als mijn moeder vroeger. Maar wel 3, en daarmee ben ik tevreden. Ik heb mijn balans als werkende moeder gevonden, en ben daar enorm blij mee.

De moraal van het verhaal?

Elke moeder voelt zich schuldig. Echt, allemaal. Maar je kunt erin zwelgen, of er iets aan doen. Op het gevaar af om een zweefteef te worden: luister eens naar je schuldgevoel en je innerlijke stemmetjes in plaats van ze weg te duwen. Kijk naar wat er voor jou mogelijk is qua werk als je niet gelukkig bent met de huidige situatie, maar wel graag wil of moet blijven werken. Probeer nieuwe dingen.

Soms lukt het niet in één keer. En ook die beslissingen en de fouten die je maakt gaan gepaard met schuldgevoelens, maar uiteindelijk is er maar één ding belangrijk: of jij en je kinderen gelukkig zijn. Als ik het kan, kan jij het ook ?