Crèche bezoek ervaring van een moeder

Fien gaat naar de crèche, maar eerst doe ik een creche bezoek

Begin Maart brak ook voor Fien de tijd aan om naar haar werk te gaan. Nadat ik eerst 9 maanden met haar inwendig had rondgesjouwd. En daarna 4 maanden niet van haar zijde ben geweken mocht ik haar, gepaard met fikse brok in mijn keel, brengen voor een wen-uurtje. Volgens mij is dit wen-uurtje puur voor de ouders bedacht. Want Fien vond het allemaal wel best. Ik daarentegen heb een beetje rondgelopen alsof ik ergens mijn arm was verloren. En ben haar 50 minuten later met een smoes weer gaan halen. Natuurlijk wil ik alleen het beste voor mijn kind. Maar het was stiekem voor mij ook wel een beetje leuk geweest als ze op zijn minst een beetje verdrietig had gekeken toen ik wegging. Niks van dat alles want Fien had haar “labrador-act” weer uit de kast getrokken. En was met iedereen vriendjes geworden.

Onze Fien is inmiddels een crèchekind geworden. Ik had die term wel vaker bij collega-ouders gehoord. Maar nu wij zelf een crèchekind hebben weet ook ik wat dit inhoudt. Toen ik haar na dag 3 weer had opgehaald en haar hier thuis op het kleed had geparkeerd was het even quality-time voor ons. We waren samen aan het spelen. Toen besloot ik dat het tijd was om met een ander speeltje te spelen en haar speeltje afpakte. Dat had ik nooit moeten doen. Want er kwam een drama-queen scène wat gepaard ging met het geluid wat iemand hoogstwaarschijnlijk maakt als hij/zij het hele wereldleed op de schouders draagt. Ik keek haar met bewondering en ongeloof aan. Deze geluiden had Fien tot voor kort nooit gemaakt! Aha, goed voorbeeld doet volgen, maar slecht voorbeeld ook!

We zijn drie weken verder

Inmiddels zijn er bijna drie weken voorbij. Voor haar papa en mij zijn de laatste weken een feestje van verkoudheid. Een hoestje hier en daar, buikgriep, en een paar dichtgesmeerde plak ogen geweest. Na elk crèchebezoekje is het weer de vraag welke bacteriën gezellig met haar mee naar huis komen. En ongevraagd intrede doen in ons kleine gezinnetje. Wonderbaarlijk knapt de kleine mevrouw binnen een dag weer op. En mogen onze wat oudere lichamen wat langere herstelperiodes in acht nemen. Zo zijn wij al 3 weken verkouden. Elke keer als we denken dat we er weer bovenop zijn, beginnen we weer van voren af aan.

Die lichamelijke ongemakken voor ons neem ik graag op de koop toe. Want ik breng onze dochter met alle vertrouwen naar haar werk. Fien is blij met de juffies, en ze leert elke dag weer nieuwe dingen. Natuurlijk kan er niemand zo goed voor een kind zorgen als de eigen papa en mama. Maar de juffies komen op een goede derde plek (na de opa’s en oma’s natuurlijk) en dat is heel erg belangrijk. Morgen weer een dag vol knuffels voor de boeg voor haar, en ben ik wederom benieuwd waar ze nu weer mee thuiskomt.